Ndodh në jetë
që papritur një njeri të bëhet kaq i shtrenjtë
dhe portreti tij i çiltër
në çdo hap të ndjek ngado në ditë e net.
Jo, jo, jo unë kurrë s’e harroj
me shikimet që më falin dhe çdo fjalë të ngrohtë
sytë e qeshur të atij djali
që mes jush nga zemra vjen e më uron.
Shpesh e kërkoj
nëpër udhët e atdheut ku me këngë unë shkoj
nuk e di se ç’më rrëmbeu
dhe kërkoj që kënga ime të jetoj.
Dhe prapë tani mes jush po e kërkoj
në mijëra njerëz sytë e tij unë t’i dalloj
të vijë ai një fjalë të më thotë,
kjo kënga jonë refren do të mbetet përgjithmonë.
ObserverKult
Lexo edhe:
