S’më kujtohet çfarë stine ishte,
S’di përse qëlloi që u ndamë,
Di se ditët e mia, pa ty ishin
Të turbullta si në gjendje nokdauni.
Pa ty ishin lajmet e mbrëmjes,
Evropa,
Dimri mbi Azi.
Pa ty,
Stolit vjeshtor diçka i mungonte
Dhe pishinës në periferi.
Diçka i mungonte të shtunës,
Po bota kish mbetur po ajo.
Po ata qenë të pushkatuarit e Komunës
Dhe kufijtë shtetërorë po ato.
S’kish ndryshur gjë në ligjn e mbivlerës,
Në rrethimin e Krujës ndryshim s’kish.
Piramidat qenë ndërtuar po prej skllevërish
dhe unë isha prapë komunist.
Në përmasat reale të botës
Të të vë unë gjeta fuqi,
Q’andej, e largët, më vështrove
E yllta ime, ti.
S’të harrova unë ty, por ish koha
Kur vetvetja harrohej sado pak.
Ato ngjarje të mëdha që trokojnë
Si me jele të kërleshura lart.
Ato ditë kontinentale,
Plot me shtete nokdauni…
S’më kujtohet çfarë stine ishte,
S’di përse qëlloi që u ndamë.
ObserverKult
———
Lexo edhe:
POEZIA MË E BUKUR E ISMAIL KADARESË: LLORA
“Llora”, nga Ismail Kadare
-I-
Prapë m’u kujtove, Llora.
Dashurinë tonë të shkuar
Prapë ripërtyp
Si demi që ripërtyp barin e livadheve të largët
Natën
Në grazhdin e rrethuar nga bora.
Po ripërtyp
Atë asfalt e zhavorr të zi kërrcitës,
Boritë dhe katrorët mizëri të taksive,
Tabelat e kafeve plot dritë,
Afishe, stacione metrosh
Ku me ty brodha
Nofullat e zemrës
Më dhëmbin
Llora.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
