Poezi nga Juan Rodolfo Wilcock
Ki besim tek jeta
dhe jo tek ideologjitë;
mos i dëgjo misionarët
e një iluzioni a një tjetri.
Mos harro se ka veç një
gjë pohore, shpikja;
ndërsa sistemi karakterizohet
nga mungesa e imagjinatës.
Mos harro se gjithçka ndodh
rastësisht dhe asgjë nuk zgjat përjetësisht,
çka s’të ndalon të bësh
një vizatim mbi xhamin e avullt,
as të këndosh një melodi
të thjeshtë kur je i lumtur;
mund të jetë një vizatim i bukur,
dhe që kënga të jetë e bukur:
por kjo sigurisht s’ka rëndësi,
mjafton që ty të pëlqejnë.
Një ditë do të vdesësh; punë e madhe,
sepse do jenë të tjerët ata që do ta kuptojnë.
Përktheu: Beti Njuma
ObserverKult
Lexo edhe:
DIANA ZHITI: KUSH THOTË SE BURRAT NUK QAJNË
Kush thotë se burrat nuk qajnë,
se dhëmbjen shpirtërore nuk e njohin,
me diva të paepur vërtetë ngjajnë
ëndrra me yje e Hënë nuk shohin?
Kush tha se nuk ndjejnë drithërima
dhimbje dashurie s’përjetojnë,
ndonse në pamjen e parë duken trima,
përbrënda për një puthje s’përgjërojnë?
Kush thotë se nuk njohin ligështimin,
për lulet që këpusin s’mallëngjehen,
nën petk’rëndin e fshehin trishtimin,
netëve, të vetmuar, në vajë s’shkrehen?
Në do të dish për botën e një ipoti,
mundohu të hysh butë, pa bujë,
të bëhesh sirena e atij burim loti,
mungesën tënde të qajë me kujë.
