Sofokliu, ishte një dramaturg që jetoi në Greqinë e Lashtë gjatë shekullit V-të Para Krishtit. Ai është një nga 3 shkrimtarët grekë të tragjedisë (dy të tjerët janë Eskili dhe Euripidi), veprat e të cilëve kanë mbijetuar deri në ditët e sotme.
Ai shkroi në total 123 drama, nga të cilat vetëm 7 kanë mbijetuar të plota:”Ajaksi”, “Antigona”, “Gratë e Trakisë”. “Edipi Mbret”, “Elektra”, “Filoktetët” dhe “Edipi në Kolonë”. Si shumë emra të tjerë të lashtë grekë, emri “Sofokli” ka një kuptim të veçantë.
Ai është një kombinim i dy fjalëve greke ‘sophos’ dhe ‘kleos’, që do të thotë përkatësisht “i mençur” dhe “i famshëm”.
Sofokliu ishte një nga 10 komisionerët, të cilëve iu ngarkua detyra e organizimit të rimëkëmbjes së brendshme dhe financiare të qytet-shtetit pas asaj ekspedite katastrofike. Akti i fundit i njohur i Sofokliut, ishte drejtimit i korit gjatë homazheve me rastin e vdekjes së Euripidit.
Ai mendohet se ka vdekur në vitin 406 ose 405 Para Krishtit, jo shumë kohë pas Euripidit.
Në vazhdim ObserverKult ua sjell disa thënie të zgjedhura të Sofokliut:
Të flasësh shumë është një gjë, të flasësh mirë është një tjetër.
Gëzimi më i madh është ai që nuk pritej.
Një fjalë e vetme na çliron nga pesha e dhimbjes- dashuria.
Askush nuk e do lajmëtarin që sjell lajme të këqija.
Nuk ka armik më të madh, se sa këshilla e keqe.
Bota është plot çudira, por çudia më e madhe nga të gjitha, është njeriu.
Hapeni mendjen, para se ta hapni gojën.
Koha e tregon njeriun e ndershëm, kurse të keqin e njeh për një ditë.
Asgjë nuk do të më bëjë të vuajë më shumë, se sa vdekja pa lavdi.
E përgatiti: K.B.- ObserverKult
—————————–
