Nga Khalil Gibran
Një dite të rëndë i ika fytyrës së zymtë të shoqërisë dhe zhurmës marramendëse të qytetit, e i hodha hapat e lodhur kah rrugica e gjerë. Ndoqa rrugën me shenja të ravijëzuara dhe tingujt muzikorë të zogjve, gjersa arrita një vend të mënjanë ku degët e shtrira të pemëve i pengonin rrezet e diellit të preknin tokën.
Qëndrova atje, dhe ishte argëtuese për shpirtin – shpirtin tim të etur që s’kish parë asgjë veç mirazhit të jetës në vend të ëmbëlsisë së saj.
Isha i zhytur thellë në mendime dhe në to Zanat e mia po lundronin për në kupë të qiellit kur papritmas m’u shfaq një Orë, veshur me një degë hardhie që e mbulonte pjesërisht trupin e saj të zhveshur dhe me një kurorë lulëkuqesh mbi flokët e artë. Sikur ta kish kuptuar mahnitjen time, më përshëndeti duke më thënë «Mos ki frikë prej meje, unë jam Bukuroshja e Xhunglës».
«Si mundet një bukuri si juaja ka arritur të jetojë në këtë vend? Të lutem më thuaj kush jeni, dhe që nga vini?» – e pyeta unë. Ajo u ul plot hijeshi mbi barin e blertë dhe u përgjigj, «Unë jam simbol i natyrës! Jam virgjëresha e përherëshme që stërgjyshërit tuaj adhuronin dhe për nder tim ata ngrenin faltore dhe tempuj në Balbek dhe Xhabeil».
Dhe unë guxova e thashë, «Po ato flatore e tempuj shkuan e vanë kot dhe eshtrat e të parëve të mi të dashur u bënë dhé, asgjë s’ka mbetur për të përkujtuar perënditë e tyre, pëveç fare pak të gjorëve dhe faqet e harruara në librin e historisë»
Ajo u përgjigj: «Disa perëndi jetojnë në jetën e adhuruesve të tyre dhe vdesin në vdekjen e tyre, ndërsa jetojnë një jetë të përherëshme dhe të pafund. Jeta ime zgjatet prej botës së bukurisë të cilën ti do ta shohësh kudo që i hedh sytë, dhe kjo bukuri është natyra vetë; ajo është fillimi i gëzimit të bariut ndër kodra, dhe lumturia e fshatarëve në ara, dhe kënaqësia e fiseve të shtangura mes maleve dhe fushave. Kjo bukuri i tregon të vërtetën të urtit në kurorë».
Atëherë unë thashë, «Bukuria është një fuqi e tmerrshme». Dhe ajo përgënjeshtroi, «Qeniet njerëzore i tremben çdo gjëje, madje edhe vetes. Ju keni frikë qiellin, burimin e paqes shpritërore; ju i frikeni natyrës, limani i pushimit dhe qetësisë; Ju i tuteni Zotit të mirësisë dhe e akuzoni atë me zemërim, ndërsa ai është plot me dashuri e mëshirë.»
Pas një heshtje të thellë, i përzier me ëndrra të ëmbëla, unë pyeta, «Më fol për atë bukuri të cilën njerëzit e shtjellojnë dhe përshkruajnë, secili sipas kuptimit të vet; Unë kam parë atë të nderohet e adhurohet në mënyra e forma të ndryshme».
Ajo u përgjigj, «Bukuria është ajo që të tërheq shpirtin, dhe ajo që i pëlqen të japë dhe jo të marrë. Kur e takon Bukurinë, ti e ndjen se duart thellë brenda vetes shtrihen përpara që ta sjellin atë në thellësi të zemrës tënde. Është madhështia e përzier me pikëllim e gëzim; ajo është e papara që ti sheh, dhe e paqarta që ti kupton, dhe e pazëshmja që ti dëgjon – ajo është e Shenjta e Shenjtëve që zë fill në vetëvete dhe mbaron tej e përtej përfytyrimit tënd tokësor.
Atëherë Bukuroshja e Xhunglës m’u afrua dhe m’i vuri duart e saj plot aromë mbi sy. Dhe si u tërhoq, e pashë veten të vetmuar në luginë. Kur u riktheva në qytet, trazira e të cilit s’më bezdiste më, përsërita fjalët e saj:
«Bukuria është ajo që të tërheq shpirtin, dhe ajo që i pëlqen të japë e jo të marrë»
Khalil Gibran – Before the throne of Beauty
Shqipëroi nga anglishtja: Halit Beka (Methasani)
ObserverKult
Lexo edhe:
KHALIL GIBRAN: DUHET NJË JETË PËR TA HARRUAR DIKË…
Lexo edhe:
NAZIM HIKMET: ZEMRA JEME RREH FALË TEJE…
Çdo dite teme në dynja i vjen era pjepën
Falë teje.
Krejt frutat m’vijnë ndër duer sikur t’isha diell
Falë teje.
Falë teje rrnoj vetëm me mjaltën e shpresës.
Zemra jeme rreh, falë teje.
Edhe mbramjet e mia ma të vetmueme
shndrisin si një qylym Anadolli në mur
Falë teje.
Para se të mbërrija në shehër
U kota në një bahçe trandafilash, falë teje.
Falë teje, nuk e la me hy
të veshun me petkat ma të buta
vdekjen që troket në derën teme
me kangë që thërrasin rahatin e madh.
Në shqip: Sait Saiti
LEXO EDHE:
NAZIM HIKMET: FJALËN MË TË BUKUR ENDE S’TA KAM THËNË…
Poezi nga Nazim Hikmet
Disa thonë “s’jetoj dot pa ty”
Unë nuk jam nga ata;
Jetoj edhe pa ty
Por me ty jetoj ndryshe…
***
Vetmia i mëson njeriut shumë gjëra
Por ti mos shko
Unë le të mbes i paditur…
***
Njeriu;
Kur nuk bëhet dot det
Në emër të shpresës
Duhet të bëhet pulëbardhë.
***
Dhe fjala më e bukur që dua të të them
Është ajo që ende s’ta kam thënë.
***
Kush e di;
Ndoshta nuk do ta donim njëri-tjetrin kaq shumë
Nëse s’do vështronim nga larg
Shpirtrat tanë…
Kush e di;
Nëse fati nuk do të na mbante larg
Ndoshta s’do ta ndjenim njëri-tjetrin
Kaq pranë…
Përktheu: Rozana Belli
