Derën teksa e çele,
por drita brenda nuk hyri.
Në pikëllimin e dhomës së murme
gazi yt mërgohet i plogët;
të zverdhet fytyra kujtimesh
si ditë e trishtë nëntori.
(Ah, ata sy të vakët
ku ndehen tash agime t’mekura!)
Derën teksa e çele,
por terri jashtë nuk doli.
Me vozitje të ngathët
mendimet shakull po të struken
ndër varret larg, pirgje shtrigane,
që zemrën ta kanë zatetë
e nuk të lanë
me pa me sy,
gojën m’e çelë në këngë.
Ti s’don të jetosh me ne.
A sheh si pika e zhegut
dëshirat na i përcëllon?
Si thahemi dushk për një pikë dashuri
kur diku tutje nise e flakëron
vetëtima vetmitare?
(Sa kem kaluar kësi shtigjesh!)
Ngeshem nuk bën me vdekë.
E di? Dimrash që shkuan
sa mbetën rrugësh prej nesh:
i kaltërti thëllim
ua ngrinte buzën në gaz.
Ti qan. Të vika era mort:
ai që ti doje të la qyqare.
Eja, eja me ne.
Brejmë hekur ne me dhëmbë,
kërkojme,
pëlcasim,
lajnë faqet tona lot e gjak ?
ani, kërkojmë.
Dhe e dijmë: ku shuhet melankolia
e heshtet mjerimi,
atje zë fill jeta vigane,
jeta pa kob,
flakë, ëndërrtare,
me dëshirë paqe të thepisur,
dëshirë e vrazhdët për dreq.
Gjëmon hare prej gjoksesh tona
mbuluar me plagë.
