Do të zgjohesh nesër ndoshta
Nën brymë stine të ftohtë për ëndrrën
E ndoshta nuk do të kesh rrotull vetveten
Ikur sendesh të vogla, gjuhësh që flasin pa gojë.
Nga të gjitha anët nuk gjendet kush të rrëfejë udhën
Kur shkel rrugë të ftohta
Pa gjurmë njeriu.
Kur zgjatet në pafundësi ikja
Rrëzuar në heshtje krahët e shpendit
Sosin kah qielli,
E reja lumbardhës i bëhet shtrat
Dhimbja kur nuk zbret në tokë ngjit polip për korale detesh
Që i shkojnë fundit, territ të errur dritash pa tinguj
I ftohtë pus i kumbimit të fjalës
Që reket të kapërcejë pragun e gjuhës,
Kur kumti ngrin në fletë papirusi
Të kujtesës shkruar në rrëfenja ëndrrash.
Zemrën mos e merr në krahë!
Sepse krahët për ëndrrën janë pllanga myshku të errët
Në qela të ftohta ku zgjohet dija
E fshehta e botës
Përtej qiellit që prek njeriu
Dhe fle atje zëri, tingull i vjetër si koha kur fluturonim
Si yj të këputur tokës
Si vetja rrëzuar mbi rruzuj loti…
E tash nuk di ta kem një reze
Ta gjej një udhë kthimi
Sepse drita zbardhet netësh të përcjella territ.
E nga maja malesh zgjohet e ikur në pafundësi
Rruga që zgjatet qiellit
Të mundimit
E mbetet mjegullës
Hiri
