Thonë- një përderës i keq trokiste qiellit, trokiste druve
Trokiste tokës e nëpër dyer të hekurta trokiste rreptë me frymën e tij
Bëhej zhurmë e madhe zgjoheshin gurët e edhe dreqnit nga gjumi
Kmesë mbi qafë ju rrinte ëndrrave
Kotar i keq përderës i zi prishte qetësinë publike
Thonë -kunguj të verdhë i ecnin ujit të syve
Pështjellë me përgjumjen e djallit vazhdonte e vazhdonte
Si lozë e ferrës së keqe e merrte fushat merrte malet
Shtrihej fytyrës së ditës e i
Masakronte dritën në milionë copë
Thonë -se ai pat mihur dritën thellë e pat mihur
Deri në asht e
E pat mbjellë terrin
Thonë ende herë- herë ndihet trokitja e tij në qiell
Në tokë në dru e në dyer të hekurta
E gjithë ëndrrat çmenden
