Këtu të dua.
Në pishat e errëta shpështillet era.
Vezullon hëna mbi ujërat endacake.
Shkojnë ditët njësoj pas njëra-tjetrës.
Shpaloset bora në figura vallëzuese.
Një çafkë e argjendtë rrëshqet prej perëndimit.
Herë-herë një velë. Lart, lart yjet.
O kryq i zi i një barke.
Vetëm.
Herë pres të gdhijë, dhe shpirti m’është qull.
Oshëtin, rioshëtin deti tutje.
Ky është një port.
Këtu të dua.
Këtu të dua dhe më kot të fsheh horizonti.
Të dua ende mes këtyre sendesh të ftohtë.
Herës shkojnë puthjet e mia n’ato barka të rënda,
që detet çajnë dhe kurrkund s’mbërrijnë.
Veten shoh t’harruar si spirancë e vjetër.
Më të trishtë janë molot kur në to lidhet.
Përktheu: Maksim Rakipaj
ObserverKult
————–
Lexo edhe:
PABLO NERUDA: MUNDEM ME SHKRUE VARGJET MA TË TRISHTA KET’ NATË
