Një harabel zbriti
në parmakun e ballkonit tim
Isha vetëm
si tridhjet vjet ma parë kur zbrita në këtë qytet
Ishte ditë pranvere me shi
Tullat e shtëpive të vjetra
m’u dukeshin të trishta
si n’Zherminalin e Zolës dikur
Pas dy ditësh ra edhe borë
e përzieme me shi
mandej prap erdh dielli
pata dalë i vetëm në ballkon
i mërzitun si sot
Nanën pa qef e kisha lanë
nji harabel zbriti në parmakun e ballkonit
m’kqyrke si me habi
sikur dojke me m’thanë diçka
e mori një troshë n’kaqep dhe iku…
Nuk e dij sa rrnojnë harabelët
por baj be se ishte vet ai
i para tridhjetë vjetëve
k’saj here mu afru ma ngat
dhe ndejti ma shumë me mu
nuk lypi trosha me hangër
m’kqyrke drejt në sy
sikur dojke me m’thanë diçka
ma lshoi një pendel në prehen dhe iku.
Sot asht ditë pranvere
Rrugëve s’ka njeri
As zhurmë makinash nuk ndjehet
Qielli kaltër asht veç për ta
E unë prap ndjeva mërzi…
Lille, 21 mars 2020
ObserverKult
Lexo edhe:
