Nga Sabajeta Peposhi
Hëna humbi në kupën e pafundme qiellore.
Errësira e zezë pis u zhduk ngadalë, krejt pa zhurmë dhe shënoi fillimin e një ditë të re. Ndërsa ti flije pe një ëndërr që të frikësoi. Jetës tënde i kishin mbetur çastet e fundit dhe ti nise të flisje me zë të mekur. U zgjove i tensionuar. Zemra të rrihte fort nga trishtimi. Këtë herë nuk pe më ëndrra…
Ndjeve ca therrje në zemër që ishin paralajmërueset e një sëmundjeje të tmerrshme e të pakapërcyeshme.
Fillove të mendoje për jetën tënde. Çdo çast i saj të dukej me vlerë dhe i çmuar.
Hija jote të frikësonte sepse të ngjante me një njeri që po binte në hendekun e thellë e të zi të vdekjes.
Tani ti e ndjen veten të këputur, aq të këputur sa nuk lëviz dot. Ndoshta vetëm tani e ke kuptuar se ajo ëndërr e mbrapshtë të paralajmëroi këtë sëmundje të rëndë. Zemra po të tretet ngadalë si qiriri nën flakë. Po ashtu edhe trupi. Tani ke vetëm një dëshirë: të kthehesh edhe një herë në vitet e fëmijërisë.
Të afërmit të rrinë te kryet. Ti i do ata sa më pranë teje, sepse e ndjen se nuk t’i kesh më në botën e përtejme.
Për ty çdo gjë tani në errësirën e pafund dhe bota bëhet e shurdhër. Jehona të largëta që vijnë nga thellësia e shpirtit të ndjellin vdekjen. Ne ke më kohë për të kujtuar asgjë…
24 mars 2000
*Titulli i origjinalit: Vdekja”
(Shkëputur nga libri i Sabajeta Peposhi “Dallori i shpirtit tim”)
Përzgjodhi dhe përshtati: Petrit Palushi
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
FREDERIK RRESHPJA: PËRDITË FLUTUROJNË STINËT
Fluturuan tri rosa në qiell,
Shpirtra të pyjeve të harruar,
Tingulli i këmbanës, si gjëmim hane
Këndoj rekuiemin e yjeve të rrëzuar.
Një vetëtimë e plagosur ra diku,
Si shpata e një klithme,
Mbi tokën e lodhur prej qiejve
Verbuar nga bronxi i shirave.
Fluturuan tri rosa në qiell,
Tri re dhe tri erëra.
O ju, shpirtrat e pyjeve,
Mbështjellur me dimrin e dhembjes.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
