Nga Gabriel García Márquez
“Bashkëshorten time Mercedes e njoha në Sukre, një fshat në prapatokën e bregut të Detit të Karaibeve, ku familjet tona patën jetuar përgjatë disa viteve, e ku unë e ajo i kalonim pushimet. Babai i saj dhe i imi ishin shokë qysh në rininë e tyre. Një ditë, në një ballo studentore, kur ajo akoma ishte vetëm trembëdhjetë vjeçare, i kërkova asaj shkoqur që të martohej me mua. Sot mendoj se ai propozim pati qenë një metaforë e imja për t’i kapërcyer tërë kollotumbat që më duhej të bëja atëherë për të gjetur një të dashur për mua. Edhe ajo kështu, me gjasë, e kish kuptuar gjithsesi, ngaqë vijuam të takoheshim sporadikisht e fare rastësisht më tutje, paçka se besoj që të dy e dinim patjetër se herët a vonë, metafora ime do të shndërrohej në realitet. Siç ndodhi mirëfilli dhjetë vite mbas sajimit të kësaj metafore nga unë, teksa kurrë nuk ishim fejuar vërtet, por kishim vazhduar si një dyshe të dashuruarish që prisnim pa asnjë nxitim apo angështi diçka të pashmangshme. Besoj se e fshehta e martesës sonë është vijimësia në kuptimin e lidhjes sonë si përpara se të martoheshim. Domethënë që martesa, sikurse vetë jeta, është diçka tejet e vështirë që nevojitet t’ia nisësh nga fillimi përditë gjatë jetës tënde. Janë orvatje të përhershme, nganjëherë rraskapitëse, por që ia vlejnë plotësisht. Një personazh i ndonjë romani tim e thotë edhe më troç këtë gjë: ‘Edhe dashuria është diçka që do mësuar'”.
Përktheu nga spanjishtja: Elvi Sidheri
Lexo edhe:
