Nga Mehmet Elezi
Pas shfaqjes së filmit të ri në qendër të fshatit, qe larguar dy herë nga shtëpia dhe të dy herët qe kthyer të nesërmen. Tashti po mbusheshin dy ditë e dy net pa lajm prej tij.
Nga na humbe, e ngucën shokët herën e parë, është e bukur? Në fytyrë i kishte rrëshqitur pjerrëtazi një dritë e kuqeremtë, si shkrepja e hënës në një shpatinë me borë.
Hapën sytë kur zuri në gojë Shkodrën. Domethënë ajo jeton në qytet, bash në Shkodër?
Diçka ngecte megjithatë. Ku e njohu? Djali kish heshtur për këtë pyetje. Veç kësaj, Shkodra s’i shpjegonte dy zhdukjet e tij. Shko e eja në Shkodër brenda 24 orësh, ishte e pamundur. Edhe në paç Ferrari. Katër orë të mira duhen me u djergë në këmbë deri në rrugë të makinës, aty prit për ndonjë kamion kromi deri te miniera, mbasandej për ndonjë kamion të ndërmarrjes së sharrave dhe, me pasë shumë fat, kalon ndonjë BÇ kinez i gjeologjisë. Pa folë për anën tjetër. Vajza në quk të Shkodrës, ky mbas maleve, i hupun. Ajo në shkollë a me punë të mirë në qytet, ky… Këto plasaritje i zbuste disi shtati e tij prej atleti dhe syri i madh, i ujshëm, që e përthyente dritën si xixëllonjë. Dhe kokrra e djalit, i mirë sa të duash.
Dy ditë e dy net, nuk po kthehet. Mbase përnjimend ka mbërri në Shkodër, është ndalur atje?
Dy herët e para kish veshur tirq e jelek, ia kish dhënë përgjegjësi i vatrës së kulturës, ishin shokë. Këtë herë e kishin parë me pantallona dhe xhaketë të bukur kadifeje. I bleu pik për rastin a ia huajti dikush?
Katërdhjetë e tetë orë, as shenjë as dokë. Familja në ethe. Një lajm thotë në Qafë të Dredhëzave është rrëzuar një zetor, karroceria ka zënë përfund dikë. Do të jetë grahësi i zetorit, shkretani. A ndonjë rrezikzi prej katundeve matanë qafës, lëvizin me mjete rrethanore.
E njohën prej së largëti, nga kostumi i bukur prej kadifeje. Sytë e mëdhenj mbetur çelë, lëngëzimi i tyre burues, i ngrirë. Bebja e syrit të hapur të viktimës është diçka si kutia e zezë e avionit, tha zëvendësshefi i policisë. Ruan fytyrën e mbrame që ka parë, zakonisht është fytyra e vrasësit. Po te ky rast s’ka ç’zbulon syri, tundi kryet. Duket qartazi, aksident rrugor.
Karroceria kish bërë disa rrotullime, ish përplasur në trungun e një pishe, duke ia çaraveshur e rjepur lëvoren, dhe aty kish ngecur. Traktori kish përfunduar thellë në përrua.
Nga këqyrja në laborator shtangën. Në bebëzen e ngrirë përnjimend qe fotografuar një fytyrë. Nuk qe fytyrë burri. Qe fytyrë gruaje. Grua e re, dritë e bukur. Vrasëse kjo?! Nuk, s’. Pastaj nga mbiu ajo në atë rrëgalle, ku u rreknye dhe theu qafën zetori?
Filmin e ri të Kinostudios e pat sjellë autokinemaja në katund. Gjindja nuk e hiqnin goje vajzën, që luante aty. Djali me sy të lëngëzuar, që e përthyenin dritën si xixëllonjë, u ngurua, thua e shitoi zana. Të lutem eja edhe nesërmbrëma, dua ta shoh prapë, i tha shoferit të autokinemasë. Dhe e mbylli gojën.
Më vonë u zhduk dy herë, pa u marrë vesh ç’u bë. Qe tashti e treta!
Zëvendësshefi i policisë vrojtoi portretin e zbehtë, të ëndërrt, mbetur në sytë e viktimës, mblodhi buzët me habi dhe shqiptoi:
– Bash ajo është!
Ajo dhe djali i vrarë qenë parë një herë dhe kurrë më. Një herë, aty, te stalla e kooperativës.
Ajo lëvizte nëpër murin e sapolyer me gëlqere. Muri i bardhë i stallës kishte shërbyer si ekran për filmin, që kish sjellë autokinemaja.
Ai ngulur pip në oborrin me barishte, me bagla e me guralecë, mes turmës që ndiqte filmin gojëhapur.
Ajo quhej Roza Xhuxha.
Tiranë, 24 mars 2025
ObserverKult
Lexo edhe:
