(ose pëshpëritja e atë Zef Pllumit)
O atë i përvuajtur
më shumë se Krishti
ti e njeh më mirë se çdokush tjetër
kryqin e territ
të ngulur në mish të gjallë
por edhe bukurinë e pashoqe
të dritës
që vdes në sytë e verbër
të njeriut
ti vjen me hijen tënde
të mëndafshtë
në kthinat e ëndrrave të mia
dhe më pëshpërit
rrno vetëm për me tregue
deri ku mund të shtrihen kufijtë e marrëzisë
deri ku mund të tkurret atdheu gjysmak
deri ku mund të durohet poshtërimi
deri ku mund të bëhet turpi si buka
deri ku mund të arrijë tradhtia
o atë
me rrudha engjëlli në ballë
ka kohë që unë nuk e di më
nëse qaj apo qesh
por ti më vjen shpesh me këmbë drite
dhe më pëshpërit
rrno vetëm për me tregue
o bir i mirë i dheut të ashpër
se një ditë dikush do të mësojë
nga gabimet që kemi bërë
e do të ulet në krye të vendit
me mendje të ftohtë e këmbë të nxehta
me na e trandë kujtesën e ngrirë
si degët e pemëve nga bora e acartë
e me çelë si luledielli
o atë i urtë
përnjëmend ia vlen
të rrnoj vetëm për me tregue
amin
