Ashtu si një dashuri e madhe që është e vetëdijshme se asgjë dhe askush nuk mund ta shkatërrojë, kështu është edhe miqësia. Megjithatë, ndër ndryshimet e pashmangshme që karakterizojnë jetën, ajo thjesht ndodh.
Ndodh që ajo mike, e cila ishte një dhe e vetme, nuk është më i tillë. Dhe jo sepse ka pasur një zënkë ose një keqkuptim, por sepse diçka prishet papritmas. Dhe në heshtjen e fundit, bën zhurmë.
Ne të gjithë kemi një mike që nuk është më sot. Ajo që ishte më e mira, që ishte gjithmonë aty për ne, edhe kur distancat gjeografike ishin të mëdha dhe qëllimet e jetës aq të largëta.
Prania e saj ishte në gjendje të mbushë atë boshllëk fizik, dhe të gjitha të tjerat që u krijuan në mënyrë të pashmangshme në jetën tonë. Sepse ndërsa miqësitë dhe dashuritë vinin e shkonin, ajo ishte gjithmonë aty, për ne.
Dhe tani gjithçka që mbetet janë kujtimet e qarta midis fotografive të zbehura, letrave dhe dedikimeve të shkruara në ditarët e shkollës.
Ka edhe gjerdan dhe byzylykë, ato që i blinim gjithmonë për dy, për të na kujtuar se kush ishim bashkë, edhe kur nuk ishim bashkë. Sikur të kishim nevojë për një objekt për të kuptuar lidhjen e veçantë që na bashkoi.
Dhe pastaj, papritmas, gjithçka ndryshoi. Jo si një rrufe në qiell, jo. Ishte më shumë si një agoni e ngadaltë për të cilën ne ishim të vetëdijshme nga të dy anët. Por ne nuk kishim forcën për të mbajtur diçka që prishej.
Sepse ndërkohë jeta na ka përballur me probleme më të mëdha, vuajtje dhe pengesa të pakapërcyeshme. Dhe ne ishim aq të zëna duke luftuar kundër demonëve tanë sa nuk kishim kohë ta bënim as për atë miqësi.
Dhe ndërkohë kjo po shuhej. Pikërisht si lulja më e bukur ndonjëherë që mbytet nga mungesa e oksigjenit. Kështu ishim, me miken tonë më të mirë.
Sepse vjen një pikë e caktuar që nuk e kupton më njëra-tjetrën. Thirrjet zhduken dhe u hapin rrugë atyre mesazheve sterile dhe rrethanore.
Dhe dikush pyet veten nëse pas asaj “Si je?”, ende ekziston një dëshirë reciproke për të filluar nga e para. Sepse të kthehesh në ditët e vjetra do të ishte e mrekullueshme, por nuk është më e mundur. Sepse ne rritemi. Sepse ne kemi përparësi të tjera.
Dhe ku ishte ajo kur përballeshim me pikëllimin dhe dhimbjen tonë të madhe? Kur kishim betejat tona? Ndoshta po bënte të njëjtën gjë, por ne nuk e dinim.
Dhe është e qartë se fundi i asaj miqësie nuk është faji i askujt. Sepse erdhi, në mënyrë të pashmangshme.
Të gjithë i kemi thënë lamtumirë një miqësie të çmuar dhe të rëndësishme, vetëm sepse nuk kemi arritur ta mbajmë në këmbë.
Sepse ne e lëmë veten të tronditemi nga ngjarjet, gjërat. Dhe ne zgjodhëm ta bënim vetëm, të bindura se së bashku nuk ishim aq të forta, të sigurta se ishim bërë barrë për njëra-tjetrën, transmeton ‘bota.al’.
Herë pas here ne mendojmë për atë mike që nuk është më tani. Sidomos kur e takojmë në rrugë me miqtë e saj të rinj, me atë burrin që nuk e njihnim dhe me ata fëmijë që duken tmerrësisht si ajo, dhe na kujtojnë kohën që ka kaluar.
Dhe ndoshta ne gjithashtu duam ta përqafojmë, t’i tregojmë gjithçka që ka ndodhur vitet e fundit dhe të dëgjojmë me padurim historitë e saj. Por ne ndalemi, mes sikletit reciprok.
Dhe ato janë momentet në të cilat kemi një si shtrëngim në stomak, që na bën të fundosemi në një nostalgji të ëmbël, në të cilën zhytemi dhe humbasim.
Por pastaj kthehemi në jetën tonë, ajo e përbërë nga siguri dhe kujtime, ajo e përbërë nga e vërteta. Për një miqësi që tani ka mbaruar sepse ne të dyja e donim, edhe pse nuk e dëshiruam kurrë.
LEXO EDHE: MËSIMET E ÇMENDURA DHE TË PASHPJEGUESHME TË DASHURISË, QË NA MËSOJNË KLASIKËT E MËDHEN
