Poezi nga Alda Merini
Ka gra…
Pastaj ka gra, gra…
Ato nuk duhet me provu m’i kuptue,
kish’ me kanë një betejë e humbun n’fillesë.
Duhesh m’i pranue, qaq.
Duhet m’i marr e puthë, mos me iu dhanë kohë, kohën me u mendue.
Me i pushtue duhesh n’përqafim
që dahun ua ndal e frikën që din me t’rrëxue një herë të vetme,
veç një herë, pa zà, zà t’fikun. Sepse marrohen prej dobësive t’veta e,
pasi i kanë pëshpëritë para nesh vuajnë – në nji agoni
të ngadal’t e t’pa fjalë – me mendimin se, tuj zbulue fytyrën, tuj
kallxue femsinë e
tuj u shfaqë në nevojë për një çast të mos marres,
kanë me pa shpatullat tua të kthyme e hapat tu
n`largim.
Prandaj, afroni dhe duajini, ato. Duajini të veshuna, se
zdeshun tana janë të mira.
Duajini t’pa mbrojtuna e t’pa makiazh qysh janë, se nuk e din kurr
kur sytë e një gruaje kanë me gjetë mburojen mas velos së një pudre.
Duajini kur janë të përgjumuna, t’plagosuna e gjumi i këputë.
Duajini tuj e ditë se nevojë nuk kanë: vetvetës dinë m’i mjaftue.
E bash për këtë, dijnë me të dasht ty qysh asnja tjetër ka ditë ma parë.
Përktheu: Visar K. Berisha
Lexo edhe:
MARIO BENEDETTI: MIKJA IME… TA BËJMË NJË MARRËVESHJE…
ObserverKult
