Parisi i shekullit të 18-të ishte në atë kohë një nga destinacionet më të mëdha dhe më të njohura në perëndim. Megjithatë, për shkak të rritjes së numrit të vdekjeve në qytet, një varr nëntokësor u krijua dhe u përdor për qëllime të ndryshme gjatë shekujve.
Rritja e shpejtë e popullsisë së qytetit solli ndotje dhe epidemi. Për shkak të kësaj situate numri i vdekjeve u shtua dhe nuk mbeti vend në varrezat e qytetit. Përveç kësaj, era e kufomave filloi të përhapej në të gjithë qytetin. Shëndeti i banorëve të Parisit ishte në rrezik serioz dhe u kërkua një zgjidhje sepse diçka duhej bërë.
Si zgjidhje, u gjet një mënyrë shumë e zgjuar, por edhe e frikshme. Numri i të vdekurve tejkaloi 6 milionë.
Për këtë duket se mendoi Charles-Axel Guillaumot, arkitekti i Katakombeve të Parisit, i cili i dha leje Karlit, Mbretit të kohës, të rregullonte këtë tunel, i cili përdorej si minierë dhe u deshën vite për të bërë rregullimet e nevojshme.
Kishte shumë gjëra që duhej të stabilizoheshin përpara se të fillonte përforcimi dhe varrimi i katit të sipërm.
Pavarësisht vështirësisë, Charles i konsolidoi tunelet në një periudhë 8-vjeçare. Në vitin 1785, tuneli ishte tashmë i paprekur, por u deshën tetëdhjetë vjet që trupat të gërmoheshin dhe të transportoheshin sipas ritualeve.
Fati i varrezave filloi të evoluonte drejt një rruge tjetër. Iniciatori i këtij procesi ishte Mbreti i famshëm i Francës, Napoleon Bonaparte. Napoleoni bëri marrëveshje në qytet pasi erdhi në pushtet pas Revolucionit. Një prej tyre ishte Katakombet e Parisit.
Sipas Napoleonit, varrezat ishin një vend që mund të tërhiqte shumë vëmendje me tiparin e saj misterioz dhe tërheqës.
Kjo është arsyeja pse Napoleoni emëroi Hericart de Thury, inspektorin e përgjithshëm të qytetit, dhe donte që Katakombet të bëheshin një vend që njerëzit do të donin ta shihnin.
Me urdhër nga Mbreti, Hericart de Thury rregulloi eshtrat që ishin gërmuar dhe rivarrosur si stoli kockash.
Muret e tuneleve ishin të shtruara me kafka dhe eshtra kufomash siç shihen edhe sot.
U vendosën simbole dhe tabela për t’u bërë përshtypje vizitorëve. Për të rritur tmerrin e varrezave, dhomat sekrete u hapën në katakombe dhe u mbushën me labirinte.
Dhomat e ekspozitës janë të vendosura në shumë dhoma, figura më e paharrueshme dhe misterioze e varrezave është një seri gdhendjesh në gurë të formuara nga një figurë e quajtur Decure.
Ajo që i jep misterin kësaj gdhendjeje në gur është se ajo është e fshehur në një nga dhomat sekrete që çon në katakombet dhe ende nuk është gjetur.
Katakombet e Parisit, e cila është më shumë se 250 km e gjatë, është e hapur për vizitorët dhe kushdo mund ta shohë atë nga afër, por humbja aty do të thotë “vdekje”./ gazetatema.net
ObserverKult
Lexo edhe:
LOT, DASHURI DHE SHQELMA: HISTORIA PASIONANTE QË TRONDITI PARISIN
Lidhja e dashurisë mes Kiki de Montparnasse dhe Man Ray ishte në “epiqendër të dadaizmit”. Muza frymëzoi artistin e madh. Kjo lidhje zgjati gjashtë vjet.
Mbretëresha e Montparnasse, emri artit i së cilës ishte Kiki, në fakt quhej Alice Prin ( Châtillon-sur-Siene, 2 tetor 1901- Paris, 29 prill 1953).
Ajo ishte modele franceze. Ishte një prej grave më të bukura të Parisit. Kjo në vitet ’20. Pas shumë furtunave në lidhjet e saj dashurore. Vetëm njëra prej tyre do të kishte fatin të ndryshonte historinë. Pra historinë e modernizmit bohèm.
Marrëdhënia që pati me Man Ray ( Filadelfia, 27 gusht 1890- Paris, 18 nëntor 1976) e cila e ktheu në muzën e tij erotike.
Tekstin e potë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
