jeton në një kaos që për mirësjellje e quajmë rutinë
por tashmë e dimë se më të paharrueshmet janë ditët
kur nuk ndodh asgjë
dhe kujtohesh që kjo ditë absolutisht pa asnjë ngjarje
ka ndodhur vetëm një herë shumë vjet më parë
në rininë tënde kur i mbështetur pas një muri të ngrohtë
në oborrin pa njerëz të një ndërtese të vjetër
nën një diell të fortë e të verdhë mimozash janari
humbe kujtesën duke bërë dashuri me boshin
për të parën dhe të fundit herë…
nuk prisje askënd
nuk mendoje asgjë
nuk fole as me veten
e ajo të la të qetë
edhe pse trafiku i të dielës në trurin tënd
të rëndonte kokën dhe qepallat
krejt e parëndësishme për ty ajo ditë pa ngjarje
t’u kujtua shpesh vite më vonë
aq shumë sa e kishe të pamundur ta harroje
dhe ngadalë
e vetmja ditë pa ngjarje e jetës tënde
t’u bë e veçante
pa e ditur përse dhe si
të vjen sot ndërmënd dhe të çmënd
si dhimbjet e luleve që nuk çelin dot
pengu i petaleve që lulëzojnë kur s’duhet…
oh, ai diell i verdhë mimozash të dehura
prehja absolute mbushur me bosh
që nuk ke ku ta vendosësh
në raftet e ngarkuar të kujtesës
por nuk do që ta hedhësh tutje
këtë ditë pa ndodhi
që ka filluar të të zërë pamjen dhe frymën
ke frikë se mund të shndërrohet në ngjarje
dhe shkujdesur ia dhuron një tjetri
duke u kujdesur që ai të mos jesh ti…
