(Fragment romani)
Në netët vetmitare të azilit, kujtimi i natës së parë dhe të vetme që e kisha kaluar me Almën vinte e më trokiste lehtas në derën time të kyçur me çelës. Them të kyçur sepse kështu më pati këshilluar Goni qysh në ditën e parë që erdha në kampin e refugjatëve. Një zot e dinte se çfarë kishte dëgjuar ai që më këshillonte kështu, por disa gjëra njeriu i bën pa pyetur pse duhet t’i bëjë.
Dhoma ime ishte e vogël, me një shtrat njësh me skelet druri, një vitrinë me dy rafte ku i mbaja librat në gjuhën gjermane që i bleja për t’i lexuar më vonë kur ta mësoja gjuhën dhe një dollap për rroba e gjëra personale.
Netët ishin të gjata dhe të mërzitshme. E si të mos ishin të mërzitshme kur s’kisha veçse një gazetë a revistë të muajit të kaluar në gjuhën time për ta lexuar e rilexuar. Kështu, kur s’më ngelte më asnjë artikull për ta lexuar, unë shtrihesha në shpinë dhe e vështroja tavanin derisa më pushtonte gjumi. Por, ja që në ditët e para gjumi s’më merrte pothuajse deri në orët e hershme të mëngjesit. Në atë kohë binte qetësia dhe në korridor nuk dëgjoheshin më zhurmat e hapave, krikëllimat e cijatjet e dyerve dhe, lavdi zotit, as zërat e refugjatëve që llomotisnin në dhjetë apo njëzet gjuhë të ndryshme. Vetëm atëherë heshtja trashej dhe gjumi më rëndonte qepallat.
Nuk e di a më ndodhte kjo tamam në çastin kur zhytesha në gjumë, por e di se gjithmonë dëgjoja një trokitje të kujdesshme te dera e cila sakaq hapej me një krikëllimë të lehtë dhe ajo shfaqej te pragu i derës, në fillim disi e mjegullt dhe e largët, e më pas, dhembshurisht e qartë – Alma ime. Ajo më vinte shpesh kështu e më futej në ëndrrat e mia pa më pyetur. E zhvishte fustanin e hollë te këmbët e shtratit tim dhe rrëshqiste nën jorgan. Me vete ajo e sillte freskinë e mëngjesit, vesën e luleve dhe aromën e jargavanit. Më puthte faqet dhe buzët, më kafshonte llapën e veshit bash si asokohe në stadiumin e Koshevos, në koncertin ku qemë takuar e puthur për herë të parë. Në ëndrrën time, ajo puthja e parë po bëhej e pafundme, ndërsa kristalet e vesës pikonin nga flokët e saj të dendura mbi faqet e mia. Dhe unë doja që ëndrra të mos mbaronte kurrë.
Ëndrra ime e spërkatur me vesën e mëngjesit.
*
Po ku ishte vallë ajo tani? Kë e puthte? Se mua më puthte vetëm në ëndërr. Ani, thosha me vete, ka njerëz të cilët as në ëndërr nuk i puth njeri.
Mandej vinin pyetjet. Oh, sa shumë pyetje.
A ishte vërtet shtatzënë Alma ime? Nëse po, tashmë duhej të kishte lindur. Djalë apo vajzë? Apo, dreq o punë, mos më kishte gënjyer vetëm e vetëm që unë të vuaja sa më shumë? Jo, nuk e besoja këtë. Përse do të gënjente për një gjë të tillë? Ç’dobi do të nxirrte nga një gënjeshtër kaq të trashë?
Më dilte përpara syve figura e saj.
Në gjysmëterrin e dhomës së saj në Bistrik, mes puthjeve dhe ledhatimeve, ajo veç sa nuk binte në gjunjë duke më lutur që të mos ikja. Por, ja që unë ika. S’mund ta them nëse me të vërtetë më qenë dhimbsur aq shumë disa ditë ushtrie apo thjesht nuk kisha dashur të lëshoja pe e të thyhesha nga trysnia e saj e paarsyeshme. Mbase unë kështu kam qenë gjithmonë, nuk i kam duruar trysnitë, imponimet, lojërat psikologjike. Kur e kujtoj atë natë – e këtë e bëj shpesh – nganjëherë them me vete: sikur mos t’më kishte rënë në qafë ashtu siç bëri ajo, i dehur dhe i dalldisur siç isha, unë mbase edhe do ta gdhija mëngjesin në dhomën e saj.
E tani dëgjoja veç britmën e saj histerike: “Ik, zhduku!”
E nxirrja nga portofoli letrën e saj të parë dhe të fundit. Këtë letër e kisha mbajtur me vete tërë kohën si një relikt të shenjtë. E nxirrja jo për ta lexuar, sepse tashmë e dija përmendsh, por si për të kujtuar diçka që nuk harrohet e megjithatë duhet të preket me dorë. E nxirrja nga xhepi atë copë letre veç për ta ndier ndër gishta, veç për t’i prekur e lëmuar me dashuri shkronjat e saj që formonin fjalë të hidhura që më sëmbonin në shpirt. Pelini i fjalëve të saj ishte ilaçi im. Më dukej se vetëm ajo copë letre që dita-ditës po zverdhej, ishte e vërtetë, ndërsa gjithçka tjetër që kishte të bënte me Almën, ishte vetëm një ëndërr. Një ëndërr me një flutur.
ObserverKult
Lexo edhe:
Cikël poetik nga Aziz Mustafa: Krejt çka duhet është dashuria
Aziz Mustafa: Çka na duhet ky libër?
