Krimbat kanë dalë në rrugë lëpijnë rrezet e diellit
Blirit në çarshi ia kanë mësy t’ia hanë shtatin
Të mos ketë degë për zogj hije për udhëtarë të lodhur
Kjo ushtri e madhe dalë nga zemra të kalbura
Përjargë fërkemet e një çifti të dashuruar mbrëmë
Që mori me vete hënën dhe nuk ia ktheu qiellit
Marshojnë dhe bërtasin: flutura s’bëhemi kurrë
Asgjë nuk duam të shohim me hije mbi tokë
Jeta ka kuptim veç kur zvarritet mbi jargë
Jargaviten e zvarriten krimbat e lagjes sime
Pushtetin shtrijnë si një ëndërr e keqe në gjumë
Të zgjohemi të përmjerrë me brekë nëpër këmbë
