(Nga Roberto Benigni gjatë marrjes së çmimit të Luanit të Artë në Festivalin e Filmit në Venecia. Një fjalim falënderues për partneren e tij të jetës, Nicoletta Braschi.)
“Në këtë moment dua t’i kushtoj një mendim Nicoletta Braschi, e cila asht këtu në sallë. Ne kemi ba gjithçka së bashku për 40 vjet. Unë di vetëm një mënyrë për me matë kohën: me ty ose pa ty.
Tash a ta ndajmë këtë Luan, unë po marr bishtin, kështu të tregoj gëzimin tem, gëzimin tem tuj e tundë bishtin tem dhe ti merr pjesën tjetër;
Mbi të gjitha mendoj se krahët janë të tutë, sepse nëse ndonjëherë kam fluturuar në çdo punë temen, kjo ishte veç falë teje, talentit tand, misterit, sharmit, bukurisë, feminitetit, fakti i të kenunit gru.
Të jesh gru asht një mister që na meshkujt nuk e kuptojmë.
Groucho Marx kishte të drejtë kur tha se “burrat janë gra që nuk ia kanë dalë”. Dhe kjo asht e vërteta. Nuk mund të isha si ti, Nicoletta.
Nëse diçka të bukur dhe të mirë e kam ba në jetën teme kjo asht realizu gjithmonë falë dritës tande. E jona ishte një dashni me shikim të parë, në të vërtetë me shikim të përjetshëm”.
Përktheu: Arjola Zadrima
ObserverKult
————————–
Kliko edhe:
ROBERTO BENIGNI: DASHUROHUNI, NËSE NUK DASHURONI ËSHTË GJITHÇKA E VDEKUR
