Poezi nga Jorge Luis Borges: Veç muj me t’dashtë ashtu siç je…
Jo, s’mundem me iu dhanë zgjidhje krejt problemeve t’jetës
as ndonji përgjigje s’kam për dyshimet, as ndërdyshjet e tua
veç mundem me t’ndigjue, e gjithçka me ty me e nda …
Jo, s’mundem kurrqysh me e ndryshue
as të shkuemen dhe as të ardhmen tande
por n’se ta lyp nevoja, pranë vedit ke me m’pasë gjithnji
Jo, s’mundem me i shmangë teposhtat e tua,
veç dorën mundem me ta shtri,
e me të mbajtë sado pak mos me u rrzue!
Gëzimi yt, fitoret tua, triumfi yt
vërtet s’janë të miat
po shpirti m’gëzon sa herë t’shof me flatra
Vendimet e marra t’jetës tande s’i gjykoj
po me të mbështetë gjithkund e ndjej detyrë,
pse jo edhe me të nxitë e me të ndihmue n’se ti m’pranon!
S’mundem me i vu cak qiellit kah vërtitesh,
veç mundem me t’ofrue hapsinë të mjaftë
ku ti gjithnji t’naltohesh…
S’mundem me e shmangë jo, vuejtjen tande,
kur ndoj ndëshkim zemrën ta landon,
po mund t’përlotem me ty e me i rimbledhë bashkë
krejt gastaret e njatij shpirti t’thyem, e me rinisë nga e para
S’mundem me t’thanë kush je, e as kush duhet të jeshë,
veç mundem me të dashtë njashtu siç je
dhe me mbetë përjetë Miku yt…
Përktheu: Jozef Radi
ObserverKult
Lexo edhe:
