“Çfarë mrekullie do të ish të vije…”
Poezi nga Teodor Keko
Lexon: Leka Sefla
Po fryn një erë e ngrohtë nga jugu,
në park, ngadalë përkulen pemët,
si krahë të dridhshëm të dashuruarish
në përqafim ndërthuren degët.
Dhe mua më kujtohesh ti,
e ngrohtë, e bukur si kjo erë,
me krahët lidhur pas trupit tim
për puthje etur dhe pamje mjerë.
Çfarë mrekullie do ish të vije
në sup symbyllur të rrije pranë,
dhe puthja jote, si dorë artisti
ta kthente gjoksin tim në kitarë.
Por ti, s’vjen më! Mjerisht s’vjen!
Veç motin ngroh e dërgon erë,
që unë të qaj me një lot
që unë të përqafoj një pemë.
ObserverKult
—————————————————-
Lexo edhe:
Klodian Kojashi: Je ti…mrekulli!
janë vetullat tuja
kaligrafia e luleve
ditari i flutrave
Meka e përqafimeve
forma e mallit
radio që punon me luleshtrydhe
nusja e ujit
lemza e dritës
je ti,
që s’ke asgja të jashtëzakonshme
e asgja të zakonshme
mrekulli
Kliko për tekstin e plotë KETU
—————————-
Lexo edhe:
Liridon Mulaj: Nino, ti je mrekullia e palindur, e pangjyer në ndyrësitë e botës…
Nino, mamanë tënde e kam njohur në autobus. Ishte parashkruar ta takoja atë ditë, sepse kur hipa pashë që të gjitha vendet ishin të zëna. Mamaja jote qëndronte e vetme në një sedilje dyshe. Ishte kaq e bukur. Fytyra e saj ndrinte më fort se rrezet e diellit, që binin mbi xham. Habia më e madhe ishte se askush nuk ishte ulur aty. Disa çunakë qëndronin në këmbë në fund të autobusit e dy zotërinj bisedonin me njëri-tjetrin ngjitur me sediljen ku ajo ishte ulur. Dhe aty e kuptova, që ai vend pranë saj ishte rezervuar për mua nga kushedi se ç’engjëll. Në fillim ngurrova, ngaqë nuk jam i mësuar me femrat, por pasi u mendova për pak sekonda, i dhashë kurajo vetes dhe u ula pranë saj.
