Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Dije Demiri-Frangu.
Rrenë asht molla e Adamit
si një zonjë e trathtuar në të zeza, ikën nata
i tmerron dritaret tue i pështye zi, zi në ikje
unë e ti karrige druri, rrimë çele guri gojën
ti qenia kravatëlidhur, flokëkrehur
I ke shqye t’ gjitha buzëqeshjet si letrat e dashnisë
provoj të flas, të të lus por të gjitha kordhat e zërit
si kokrra breshëri më bien në dysheme
e nis e fshijë kujtesën me fshesën e troshave
derisa ti ikë pa ofshamë dhe i pasy
një kollë e keqe s’paku të dëgjohej
në këtë mort të dashnisë
t’mos mbetem kafshata e vetme e vetmisë
këtë natë që as shi s’bie as era s’troket dyerve t’mbyllura
e fjalët si flokë shtrigash në fund t’pusit kanë ra
rrëshqas akullnajës së vetmisë si mes thikash
molla e Evës para këmbëve më bie, rrotullohet
rrenë është se e kafshoi Adami
atë ditë ai kishte dhembje dhëmbësh
tutje do ta ketë hedhur
si ti mua sonte
Tash ndihen të marrë të gjithë
Sa keq që vdiq i marri i qytetit
hetonte udhët rrugicat
me mëngjes u merrte erë si ndonjë bime aromatike
i uronte ulëset e parkut ulej këmbëkryq
në trotuarin e pafshirë shtronte bukën dhe
ftonte qytetarët me zemërgjerësi
me hap kali ecte qytetit se i dukej arenë kuajsh
mbushej frikë si të binte në rrjetë merimangash
klithte hera herës
sa të lumtur ishin qytetarët që ai ishte ndryshe nga ta
se atëherë dukeshin më të madhëruar lumturoheshin
derisa ai vraponte pas fustaneve të vashave si pas fluturave
të gjithë kanë veshur pikëllimin që vdiq i marri i qytetit
ju ndihmonte të dukeshin paqësor të urtë
kur ai sot s’ kalon më me lumturinë e çartur
me lumturinë me fytyrë fëmije
janë të pikëlluar dhe ndihen të marrë të gjithë
Gjethi që nuk thahet kurrë
Shumë rraqe shtriheshin shtëpisë së vjetër
Disa mureve varur si mendimet pezull
Në derë ndonjë gjë dukej si i vetëvaruri
Pak libra mbi radion e drunjtë
E “Rilindja” hapur çdoherë edhe n’ dysheme
Merrja n’ thua në to shtëpia ish e vogël loja ime e madhe
Sot fytyra m’ tregon si u vra ajo kohë
Kaherë e panjomur nga avulli e bukës n’çerep
Vetëm nuk e di pse ishin bubullimat e forta
Rrapëllonin qiellit si tenxhere të zbrazëta
Ment t’ i nxirrnin me guximin e tyre
Derisa mbledhnim kajzi në ara
Skulptura të vogla kishe dukeshin ata kallinj
Fëmijëria jonë rritej në shtrojën lojnave
Rritje shelgjesh ish ajo
Sa gjethi ka rënë nga atëherë e është tharë
Vetëm fëmijëria mbet gjeth që nuk thahet kurrë
Grue me gji prej myshku
Shkodra asht grue e gurit grue e ujit
E bukur me shtat prej nami
E mban njanin gji t’shpluem, hijshëm
Tue u dhanë tanë shekujve tamël
Pasha tokë e qiell askush nuk e ka at’ gji
Me thimthin mshtjellë me myshk
E sytë me plot ujë t’kulluem sa me t’shitue zana
Mbi supe e mban nji qytet të tanë
Dhe gatuen bukën me urata
Që nga kohët a para e pa nda
Edhe gurët ajo rritë i ka
Krejt janë t’dashnuem n’kët’ grue
Me gji prej myshku prej algjesh
E pushkë qesin për te
E ti kur do me ia puthë buzët Rozafës,
N’Shkodër shko nënkodrës
Pasha t’dektë e t’gjallët
Asht gege e fortë
Tana namat i ban gur
E tana mëkatet i ban lule
Kjo grue e ujit
Kjo grue e gurit
Me gji prej myshku e algjesh.
ObserverKult
Lexo edhe:
