Nuk janë sytë e mi
Këta dy sy në ballë nuk janë sytë e mi
Njeni asht i hanës dhe nga hana sheh terrin
Tjetri asht i dellit dhe sheh nga dielli dritën
Këta dy sy në ballë nuk janë sytë e mi
Njeni asht nga qumështi i rrjedhun yjesh
Tjetri asht nga gjaku pulsue mbi eshtna
Vajzë asht njeni dhe andërr sheh peshkun
Para se ta shohë tjetri të notojë në lumë
Tjetri asht Djalë dhe sheh peshkun që noton në lumë
Këta dy sy në ballë nuk janë sytë e mi
Janë dy fetusë langëzue ku kruspull rri Zoti
Dhe sheh fluturën me ngjyra saherë hapen sytë
Drejt rève e mbyllen kah zemra
Farë
lëvozhgën teme e la me u vyshkë e farë me ra në dhè
mbinë dritë dhe lindë ajër n’gjoksin tem plot sy të kthjellët çelin
ujvarat rrjedhshëm rrjedhave rrjedhin në trupin e gjithsecilit
që merr frymë në ngopje ajri
e nxjerr jashtë spërkala jete
e kthehet më merr n’gji
e janë të gjithë fëmijët e mi
e janë nanat e mia
babatë e mi
Q’ajo
nji ditë kam pa andërr se kurrë nuk kam qene njeri
veç nji gja që nuk ashtë e thanun me qenë
nuk ishte as edhe gja
e unë isha q’ajo
Trupi
në kandin e çdo gjaje ti banon veç n’trupin tand jo
dikush tjetër zvarritet randueshëm dhe t’i zhytë koridoret
e ngulfatun me dej myku dhe rrjetë merimangjash fjetun
veç n’trupin tand jo
krejt lagshtinë e mureve ke me e terë me sy kur të hyjsh brenda
Zemra e mendjes
Vendi prej nga vjen fryma jeme
Ka aromë misku e dheu të ndenjun nën pisha
Të kaltra që pushojnë kryet nën mjegull lartësie dhe shi
Mes halash ruen kujtimet e fishkujve te erës
Vendi prej nga vjen trupi jem
Ka aromë pluhuni qe palohet flokut e andrrave
Te shkunduna n’kryet tand qe hapë sytë para meje
Dhe e shpalosë mendjen tande e m’thue asht zemra
Dhe ne të dy e dijmë qe unë e pres frymën
Teme të ikun ndër pisha e sytë me i mbylle n’veti
Që mos m’e pa asnji mendje t’rrejtun zemre.
Mali me borë
mali me borë dhe fryen erë
i ngjitem masivit qafës zvarrë
kur mbërri në majë mbështillem n’veti
siç mitra e nanës n’cipë kur m’mbante
ngjizem pa frymë n’barkun e tij
pa pas ardhë në këtë botë hala
vdekun gjallnisht rri do hera
n’ kujtese kambësh shkelun në te
nisi me u lindë në dritë të tij
mali me borë dhe fryen erë
shoh tatpjetën lugut poshtë
e marr majën e fus në gji
hyj në zemrën tem edhe unë
siç mitra e nanës n’cipë kur më mbante
e zbres kambët dalë nga dalë
tuj fjetë në majë
Nji
krejt vetat që m’janë shpërngulë trupit e bredhin mendjeve tjera
rishtaz me u kthye kanë e fjetun n’barkun tem
deri nji ditë kur kemi me u çu bashkë
e kemi me u ba
nji
________________
Ervina Halili është poete dhe studiuese nga Kosova. Studimet e saj janë të përqëndruara në simbolin dhe mitin përderisa libri i saj i fundit me poezi “Gjumi i Oktopodit” është botuar ne Vjenë në gjuhën gjermane. Ai është cilësuar si libër i ëndrrave nga kritiku dhe botuesi i Carl Hanser Verlag në Gjermani, Michael Kruger, i cili edhe ka thënë se “ Me qetësi dhe larg broshurave e flamurtarëve, Halili krijon një atdhe të mundshëm, jo nga toka, por nga qielli”.
Halili ka botuar librin Amuletë në vitin 2015, libër ky i vlerësuar me çmimin vjetor Ali Podrimja nga Ministria e Kulturës dhe Sportit në Kosovë. Ajo ishte e nderuar nga Landys& Gyr ne Zvicër poashtu e ftuar nga Ministria e Punëve të Jashtme Austriake në Museums Quarter në Vjenë. Ishte edhe pjesë e ftesës së shkimtarëve rezidencial të Sarajevës në vitin 2015.
Është pjesë e disa antologjive letrare Evropiane dhe Botërore./ ObserverKult
