Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish nga Mexhid Mehmeti.
VARGJET QË S’I SHKROVA
m’kanë zënë ngushtë
vargjet që s’i shkrova kurrë
m’akuzojnë (pa)drejtësisht
përse (nuk)shkrova
(më)shumë për dashurinë
për dashuritë
dashuriçkat
m’kanë zënë ngushtë
vargjet që nuk i shkrova
më pyesin (jo)qëllimshëm
ku ndodhen tash
ish-të dashurat e mia
m’kanë zënë ngushtë
vargjet që s’i shkrova kurrë
parakalojnë para meje
si në rreth vallëzimi
e ma mbajnë gojën mbyllur
t’mos e them përgjigjen
më kanë zënë ngushtë
vargjet që s’arrita t’i shkruaja
duan të shndërrohen në yje
ndoshta
për t’u parë më mirë
kujtimeve të brishta
m’kanë zënë ngushtë vargjet
që s’munda t’i shkruaja dot
m’akuzojnë (pa)drejtësisht
në këtë moshë të pamoshë
sepse e tepërt është tash
letra e bardhë
e kotë joshja e saj
m’kanë zënë ngushtë
vjershat që s’arrita t’i shkruaja
janë shndërruar n’ofshamë
të gjitha
tok me të gjitha
ish-të dashurat e mia
të cilave s’ka kush ua shkrinë
as me hukamë
lotin e gurëzuar n’qepallë
KËNGË TERRI
E kam ngjyrosur me terr
dhomën time të gjumit
këta pak metra katrorë
të përditshmërisë sime
ia kam përshtatur vetes
shijes së pashije
as në ballkon
nuk dua të kem qasje
nuk dua diell dritë
as cicërimë zogjsh
as shushurimë gjethesh
as…
çirrjet
gërvalljet e njerëzve
nuk ma tërheqin vëmendjen
madje më bëjnë nervoz
në njëfarë mënyre
jam ngopur edhe me ty
e dashur
ka kohë që nuk më ofron
asgjë të re
tash luaj
me hijet n’tavan
duke i ndjekur
sa njërën sa tjetrën
luaj symbyllazi me to
ah sa mirë
sa mirë
në boshllëkun
e dhomës sime të errët
jehon muzikë
e mrekullueshme trishtimi
shoqëruar
me kërcëllimë parketi
të përpëlitjeve të mia
dëshpëruese
pres të bjerë
orë e urisë
është kohë mëngjesi
më duhet ta prek me dorë
ta ha me grykësi
por ah
në çdo çast
mund të më futesh në dhomë
të m’i heqësh perdet
nga dritarja
dhe
edhe këtë herë
si rëndom
të ma shkërdhesh qejfin
DO TË KISHA DASHUR
(e harruar të shkruhet në rini)
sa do të kisha dashur të të mbaj për dore
të kalojmë rrugëve të qytetit të përqafuar
të gjithë të na shikojnë me lakmi
ta kthejnë kokën në drejtim tonin
mbase dikush edhe të na urrejë
për shkak të dashurisë të na shajë
do të kisha dashur ah sa do të kisha dashur
të t’i puthja buzët ta shijoja mjaltin në to
të t’i puthja faqet sytë qafën
të ta lëmoja lëkurën belin gjinjtë
të të mbaj në krah
mos të lëshoj nga dora kurrë
dhe për këtë le të na shajë kush të dojë
vetëm ne dy të duheshim pa drojë
TREKËNDËSH BERMUDIAN
I DASHURISË
në momentet vendimtare artistike
mu në mes të ndërprerjes e të vazhdimit
më duhet të marr rrugë pa kthim
me anijen pa ekuipazh vargjesh
nëpër lumenj ndjenjash çmendurake
të arrij tek ti
trekëndëshi bermudian i dashurisë
më në fund do ta zgjidhë misterin
e zhdukjes së besimit në këngët përkushtuese
për ty dhe kjo që po shkarravis tani
sipas kujtesës së zbukuruar të së shkuarës
më tingëllon false e rreme
si jehonë valësh e moçme në guacë boshe
do të fundosem brenda vetes
në kërkim të së vërtetës
dhembjeve të dhimbshme poetike
tretjeve të pakuptimta
të dashurisë sate të pamëshirshme
pjesët e mbetura të dashurive të mia
do t’i kërkoj edhe thellësive tua shpirtërore
fundosur tallazeve mbytëse të vetmisë sime
e të pleqërisë së paftuar që më erdhi
do të provoj të të gjej vrimës unazore të kohës
midis së shkuarës ku ishim e së tashmes ku jemi
në mos kështu atëherë do ta gjej
dhembjen e fundosur midis brinjësh
sa për t’ia thënë këngës së fundit
për ty e për trekëndëshin tonë bermudian
të dashurisë
AKUAREL NË SHI
(apo PREMTIM i çuditshëm)
do ta bëjmë shtëpinë në ajër
midis resh diku në pyllin qiellor
do të ecim yjesh me kujdes
të mos shafitemi n’dysheme uji e ajri
akulli nën këmbët tona
do të jetë tmerrësisht rrëshqitës
atje do të flasim do të këndojmë e do të qajmë
qetë ngadalë ngulfatshëm
nga zhumhur i brishtë të mos na plasë kulmi
nuk do të prekim fare njëri-tjetrin
ndjenjash të mos na lëndohen zemrat
do të ngremë shtëpi në ajër e dashur
si askush tjetër
do të kemi shtëpinë në eter
do të fshihemi në mal ere
do të duhemi llugave t’padukshme
me ndezje gjethesh kristali
do të digjemi së brendshmi
si dëshirë e parë e si afsh i mbramë
në kthim e sipër në gjysmërrugë
do të ecim majë gishtash
kujdesshëm dorë për dore
do të bisedojmë heshturazi për hiçgjë
në distancë përkatëse pa dyshim
do të shëtisim gëzueshëm
nëpër oborrin e shtëpisë sonë
në atë pjesë të mahnitshme qiellore
dhe përsëri do të jemi
si gjithë të tjerët
hije të rënduara të vetvetes
hesht tash
fli shpejt e gjumë të ëmbël
nuk është lehtë jo
në ajër të vësh themele ëndrrash
NË TY SHOH TË GJITHA
GRATË QË I DESHA
të gjitha gratë
që i pëlqeva dikur
tash i shoh në ty
të gjitha gratë
ama të gjitha
edhe ato
që nuk kam guxuar
t’u flas
edhe ato
që nuk kam guxuar
t’u buzëqesh
sepse në ty
gjendet krejt ajo
që kam parashikuar –
jeta që e kam imagjinuar
tash më thuaj
si duhet të veproj
çfarë duhet të bëj
që t’më besosh
për atë që po ta them
ndoshta mjafton
të të shtrëngoj me duar
të të puth me buzë
të të shikoj me sy
apo vetëm të t’i dëgjoj fjalët
që do t’m’i thuash
pas kaq kohësh memecërie
më trego
ç’duhet të them tjetër
që t’më besosh
se në ty gjenden
të gjitha ish-gratë e mia
të gjitha gratë që i desha –
dëshirova
sepse tash
ekziston vetëm ti e dashur
e në ty
ato të gjitha
DUA TË MË DORËZOHESH E TËRA
dua t’u dorëzohesh duarve të mia
të ta pikturojnë trupit nynd
duke bërë pikturën e ëndrrës
më të mirë se të van gogut
nuk do të më duhet pëlhurë
mbi tënden lëkurë
as brushë gjilpërë ngjyra
do t’i përdor gishtat thonjtë gjuhën
gjakun tim
do të jetë
pikturë e mahnitshme
e jo tatuazh
siç do të mendonte dikush
dua të më dorëzohesh e dashur
e tëra
symbyllur
mund të shtiresh edhe si e fjetur
hirushja e përrallave të mia
dua të rrëshqas ngadalë
trupit tënd
skulpturë mermeri
të bardhë si bora
dua të ngopem së puthuri
sytë buzët qafën
sisët e tua mrekullore e dashur
dua të të dua
më shumë sesa ti mua
dua të të shndërroj në pikturë
pa pëlhurë
pa gjakun e veshit të prerë
të gogut të mjerë
SERIOZISHT
a të kujtohet
si m’pate thënë
ditën e fundit
që bëmë dashuri
seriozisht
m’pate thënë
se jam tepër skeptik
dhe tepër egoist
kurse ty të duhej
një person normal
që nuk rron
mes botëve imagjinare
je i sëmurë
tapë i dehur
ndoshta edhe i droguar
më pate thënë
me gjithë mend
seriozisht
m’pate thënë
se nuk e pëlqeje
muzikën që dëgjoja
as vallet që vallëzoja
as filmat që shikoja
madje as librat që lexoja
janë ngarkesë shpirtërore
nuk kanë lidhje as me art
më pate thënë
dhe vazhdimisht
më shaje
më kërcënoje
me fjalët
idioti im
mos
mos ma prek prapanicën
mos më kafsho
mos i fut hundët kudo
as gishtat
mos
mos
mos
sa herë
duhet të ta përsëris këtë
më thoshe
teksa bënim dashuri
si të çmendur
përsëri
e përsëri
e përsëri
TESTAMENT
nëse vdes nesër
për mua
mos thoni asgjë
as mos i përlotni sytë
por heshtni
heshtni më tepër se një minutë
sa qeshë gjallë
një minutë heshtjet
më patën ardhur majë hunde
tash së vdekuri
më shfletoni faqe për faqe
ngadalë e qetë
gëzueshëm
a nuk është thënë sa e sa herë
jeta shkruan romane
vetëm këtë herë
m’i besoni fjalës dhe…
nëse e takoni të dashurën time
i thoni se nuk është bërë kiameti
në shkretëtirë
ende mbretëron vapa përcëlluese
kurse në polin e veriut
bukuria vrastare
e bardhë e ftohtë
t’i verbon sytë
në damarë ta ngrin gjakun
kur të vdes
mos më vishni si babanë tim
me kostum solemn
mos më vini kollare
si lak ekzekutimi në qafë
as këpucë të reja
mos më mbathni
atje ku do t’më shpini
nuk ka kush t’më thotë
i shqefsh me t’shëndoshë
në varrimin tim
nuk dua askush të mbajë fjalim
për të fituar pikë politike
në varrimin tim
nuk dua as hoxhë
as pop as prift
parajsën duhet ta kem merituar
pa ndihmën e tyre
ju të mirët
sypërloturit e mi
më shpini në varr nynd
mbuluar me libra e fletore
vendet më intime
ose më mbështillni
me letrën e shkruar me jetë
nuk më duhet sarkofag
tabut a qefin
atje ku krimbat
do ta bëjnë punën
pa e pyetur askënd
nesër nëse vdes
më varrosni solemnisht
me këngë vaji në buzë
në përjetësi më përcillni dhembshëm
ashtu siç e përcolla dikur tek tjetri
të dashurën time
vdekur për së gjalli
ObserverKult
Lexo edhe:
U MBAJTËN TAKIMET POETIKE TË KARADAKUT, MEXHID MEHMETI FITOI ÇMIMIN KRYESOR
