Nga Sami Milloshi
Ishte errët dhe binte një shi i imtë që po shplante pluhurin e ditës. Kur ja, përballë meje ia beh Çumani. Ishte me celular në dorë duke biseduar me dikë, por e ndërpreu bisedën sa më pa mua.
- Po ti ç'ne këtu?- tha habitshëm Çumani.
Ma vloi gjakun si në një tenxhere me presion. Nuk ma përmendi emrin fare. As nuk më bëri atë pyetjen shekullore " Si je?". Thjesht i bëri përshtypje se si unë, një emigrant shqiptar në Amerikë, të gjendesha pikerisht aty,në atë rrugicë të Tiranës, pak përtej shtëpisë sime, që frymon herë pas here,çdo vit, në stinë të ndryshme të vitit... -Sepse ky vend është edhe i imi- i thashë Çumanit.
Çumani heshti. Çumani iku.Çumani nuk tha se ” …po ky vend është edhe i yti.” Unë do të isha ndjerë mirë po ta thoshte Çumani atë shprehje. Por Çumani nuk e tha. Dhe ndoshta nuk e tha se rruga ishte me shumë pluhur ose ndoshta pse po binte shi. Ndoshta edhe mund ta thoshte po të kishte qenë ag e Diell,ose ndoshta po të mos kishim nëpër këmbë rrënoja gërmadhash…
Por, gërmadhat jane aty. E Çumani nuk i sheh,ose së paku kështu më duket mua. Ose i sheh dhe ndjehet rehat pas tyre. Ndjehet ndoshta më rehat po të mos më shohë mua, ndoshta ka më shumë hapësirë per veten nën arkitekturën e hijeve...
Po unë, pasha t'madhin Zot, nuk po ia prish qetësinë Çumanit,unë thjesht dua ta pyes " Si je?",dhe afër mendsh,dua që edhe ai, i prekur nga pyetja ime,të më pyesë edhe ai: "Si je?" Kaq. Jo më shumë.
Unë nuk dua që Çumani të më presë biletën e avionit vajtje ardhje Boston-Tiranë. Atë e pres vetë. Unë thjesht dua që Çumanit të mos i dukem i tepërt këtu,sepse unë thjesht jam nën hisen time të Diellit,siç është edhe ai nën hisen e tij...
Qyteti është mbushur me grataçiela. Por njerëzit duken më të vegjël. Apo ndoshta mua më kanë lënë sytë. As Çumani nuk është ai që ka qenë. As unë nuk jam ai që kam qenë,domosdo. Ndoshta ne jemi vërtet te tepërt për njeri tjetrin. Ose ndoshta ata që kanë ngritur grataçielat duan që ne ta ndjejmë të huaj njeri tjetrin. Ndoshta ata duan që ne të rrijmë në hijen e grataçielave të tyre. Aty,në hije,as Çumani e as unë nuk e shohim hisen tonë të Diellit.
A thua Çumanin e ka pushtuar akulli i hijes së grataçielave?Sepse, nuk ka mundësi tjetër që ai te jete tjetërsuar aq shumë,sa te ketë harruar ate pyetjen e lashtë " Si je?" Apo thua jam unë ai që dua që edhe Çumani të më harrojë.Por, kjo nuk ka mundësi të jetë e vërtetë sepse une, ndryshe, nuk do ta kisha prerë biletën vajtje ardhje nga Bostoni në Tiranë…
E mbaj mend fare mirë kur ishim kërthinj se si shkonim me Çumanin të vidhnim bistakët e rrushit hafuzali tek ferma ngjitur me qytetin tone.Atehere nuk ishte as një njeri i vetëm në qytet që e dinte se çfar ishte fjala grataçielë.Por, atehere edhe roja që na shkulte veshin per bistakët e vjedhur te rrushit,mbaj mend, se na pyeste se të kujt ishim dhe pse bënim asi prapësish.Atehere edhe roja dinte të bënte pyetje...
Unë nuk e dij fare se çfar ka ndodhur as me Çumanin e as me mua. Unë thjesht po them se Çumani ka harruar të bëjë pyetje, ose larg qoftë o Zot i madh, unë ndoshta kam harruar të jap përgjigjet e duhura. Po, thuaje o Lord ç'mund t'i thosha unë tjetër Çumanit për pyetjen e tij, përveçse " Ky vend është edhe i imi". N'e paça tepruar,jam gati të ngjitem vetë ne kryq si Jezusi,dhe Çumani ,pa pikë mëshire le të m'i puthitë gozhdët në mishin tim...
Si thua Çuman, a ndjeve çka thashë? Dhe mos harro,në erresirë,as hija jote nuk ka me t'u përgjigjë po nuk i bëre pyetjen e duhur.E kam me provë nga vetja Çuman. Ishte errësirë edhe atëhere kur ika dhe e pyeta veten: "Pse po iki?"...
ObserverKult
-------------
Lexo edhe:
SAMI MILLOSHI: AKUAREL I RRUGËS
PYETËSORI I PRUSTIT/SAMI MILLOSHI: JAM PENG I PËRMBUSHJES SË DETYRËS…
