tek eci i vetëm buzë mbëmjes
dehur prej flladit të luginës
më shfaqet befas para syve
hija jote që shkon tinëz
vërtet je ti që më ndjek pas
a ndoshta është imazhi i rremë
tek më shfaqet në një breg
tek më fshihet në një pemë
ky imazh më del përpara
nis më flet me emrin tënd
lëviz trupin si purtekë
më dalldis më josh më çmend
pastaj hop më ikën tutje
dhe zhvishet buzë liqenit
eja me mua më thotë
hidhi gradat e kapitenit
si hyjneshë duket zhduket
nëpër ujët krejt të qetë
prapë më thotë: nëse nuk vjen
çfarë kupton ti nga kjo jetë!?
por veten pyes: vallë si mund
të dashurohesh me një hije
jepu këmbëve kapiten
nata korb i zi po bie
