Ivria Lublin kishte qenë dashuria e tij e vetme. Edhe kur dashuria kishte shkuar dhe ia kishte lënë vendin me kalimin e viteve keqardhjes reciproke, miqësisë, dhimbjes, shpërthimeve e lulëzimeve sensuale, hidhërimit, xhelozisë dhe zemërimit, e përsëri verërave indiane që ndiznin shkëndijat e braktisjes seksuale, pastaj përsëri hakmarrjes, urrejtjes dhe dhembshurisë, një ind emocionesh të ndërthurura, të ndryshueshme, zhytur në përzierje të çuditshme dhe kombinime të papritura si kokteilet e përgatitura nga ndonjë banakier i çmendur.
Nga Amos Oz
Sado të përziera, në to nuk kishte asnjëherë mungesë indiference. Përkundrazi, me kalimin e viteve, ai dhe Ivria ishin bërë gjithmonë e më shumë më të varur nga njëri-tjetri. Madje edhe në zënkat e tyre. Edhe në ditët e përbuzjes, poshtërimit dhe zemërimit.
Disa vite më parë, gjatë një fluturimi natën për në Kejptaun, Joeli kishte lexuar një artikull të njohur në gazetën javore rreth lidhjeve telepatike gjenetike midis binjakëve identikë.
Njëri nga binjakët merr tjetrin në telefon në orën tre të mëngjesit, duke e ditur se asnjërin nuk e zë dot gjumi. Njëri prej tyre e shtrembëron fytyrën nga dhimbja, kur tjetri digjet, edhe kur janë në shtete të ndryshme.
Pothuajse e njëjta ndodhte edhe me të e Ivrian. Dhe kështu i interpretonte ai edhe fjalët e Librit të Zanafillës “Dhe burri e njihte gruan e vet”. Lidhja mes tyre qëndronte tek njohja!
(Pjesë nga romani “Të njohësh një grua”)
ObserverKult
Lexo edhe:
