Do të vinë shira e shina të verbët
Si kolona vertikale ushtarësh dezertorë të qulltë do të vinë
Ujërat e ëmbël do të fryhen e do të pëlcasin
Do të gërryejnë themele shtëpish të shtrirë gjerë e gjatë
Bashkë me gjarprin e shtëpisë të bëjnë magjinë
E ujërat e njelmët do pushtojnë ranën e rërën
Do t’i ngopin ujë e kripë deri në vjellje
-ne do të vazhdojmë të duhemi
Pastaj do të vij acari si murator i keq
Do bëjë mure –ajri të acartë
E do na zihet fryma si nga afshi
-E ne sërish do të dashurohemi
E mbi Etnë e Vezuf do fluturojnë zemra të shkrumta
Të mjera deri në harresën e inatshme e
Krahëve të tajfuneve duke u mbajt do ikën për në zemër resh
Të marrin pak ajër të provojnë ringjalljen
E do të hapen varre e vorre
Gjithë udhët do të mbushen me zonja në të zeza
-e ne do të vazhdojmë të dashurohemi
Si drita të shkundura do të bien shumë palë sy
Si kripa e krypa në zjarr do të pëlcasin
Kur uragani mbi Murin Kinez do të përplas
Hundë e buzë do ta përplas
Të zezën e botës
Ta copëtojë pikë- pikë e rriskë-rriskë
Dita do niset sërish t’i gjej sytë e vërtetë
-e do na sheh sa duhemi
ObserverKult
Lexo edhe:
DIJE DEMIRI FRANGU: MUZA ËSHTË ELIKSIR, ËSHTË ARMË, ËSHTË QUMËSHT…
Në rubrikën Personale, mysafir yni është shkrimtarja, Dije Demiri Frangu.
– Si ndodhi takimi i parë me letërsinë?
-Gjithmonë mendoj se kjo ka ndodhur kur kam qenë pesë vjeçe, kur këlyshi i vogël i shtëpisë më ka kapur për fustani, e unë kam klithur se qeni don t’mi hajë lulet e fustanit. Deri sa ishin gjallë, janë qeshur me këtë frikë timen gjyshërit e edhe prindërit e mi.
– Kur ratë në “grackën” e saj?
-Kur shkruaja, besoja se fjollat e borës s’kanë frikë të bien në tokë e as në flokë, se ato vetë fluturojnë dhe se fluturat nga to fluturimin mësojnë. Ato ngjashëm si unë te dajat e në shkollë shkojnë…kështu nisa të mendoj se në poezi e siguroj një qetësi….ishte klasa e tretë dhe një vjershë në rubrikën “Cicërimat e para” në “Pionieri”, ishte gracka “fatale”.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
