Ishte viti 1944 kur nga masakrat mbi popullsinë çame, fëmijë, nëna, pleq e kryefamiljarë mblodhën në çarçaf diçka që i mbeti nga bastisja. Lanë të afërm të masakruar në shtëpitë e tyre. Dikush vëllain, një tjetër dashurinë e jetës.
Me vete morën kujtimet e bukura që jetonin në shtëpitë e tyre të fëmijërisë dhe shijen tmerruese që lë gjenocidi.
Për vite të tëra, kërkuan të shkonin në shtëpinë ku lindën e u rritën. Por shumë prej tyre u larguan me dhembjen që historia kishte rezervuar për ta, një histori që lëngon në to përgjithnjë.
E tillë është edhe historia e Nexhat Mergjyshit, që kërkon ta rrëfejë këtë jo vetëm si histori personale. Por si historinë e shumë çamëve që flisnin shqip, që ishin myslimanë e që i përzunë nga shtëpitë e tyre.
Mergjyshi përpiqet të rrëfejë mes dokumenteve atë që sot e quajnë gjenocid. Masakra për të cilën ai sot i moshuar, por dikur fëmijë i pa me sytë e tij. Ka shkruar një libër këtë nëntor, transmeton ‘a2news.com’.
Pas masakrave të vitit 1944, në shtëpinë e tij dhe në ato të shumë çamëve të tjerë, u vendosën banorë grekë. Disa prej shtëpive, ato të djegurat apo të dëmtuarat u braktisën. Shumë prej tyre vijojnë të jenë ende ashtu.
Bashkë me librin që lë Nexhat Mergjyshi, dëshira e tij e madhe ishte edhe një këngë e re për Çamërinë. Por me kushtin që për herë të parë ajo të vinte me pamjet e tokës ku lindi.
Edi Balili si kompozitor, Jorgo Papingji si tekstshkrues dhe Enkelejda e Hysni Alushi si interpretues ia realizojnë këtë dëshirë. Dhe për herë të parë një klip i sjellë nga ato toka i rikthejnë shkëlqimin e syve të fëmijës që gëzon në kopshtin e tij.
LEXO EDHE: PAMJE TË VITIT 1913: ÇAMËRIA E MBUSHUR ME SHQIPTARË
