Më lër të bie në prehrin tënd të ngrohtë
O hallemadhja ime shekullore!
Të puth duart e tua, më të mirat në botë,
I ngazëllyer të hesht me heshtje foshnjore;
Duart e tua që u rregjën nga puna
Dhe gishtërinjtë që zunë kallo nga këmbëzat e dyfekeve,
Dhe supet që u varën nga xhokja e nga guna,
Dhe mesin që u hollua nga gjerdanët e fishekëve,
Dhe ballin që u rrudh e u lërua nga mendimi,
Dhe beben e syrit që u mpreh nga shënjestra,
Dhe këmbët që u zmadhuan nga ecja e mundimi
Dhe qerpikët që u dogjën nga baruti në shkrepa…
Ti sytë lan në mengjes me ujin e krojeve të maleve
Ti llërët lëmon në mëngjes me shkumën e deteve,
Ti faqet fshin me peshqirin e madh të livadheve,
Ti flokët lyen me lëngun e luleve të bjeshkëve…
Dhe çdo mëngjes bëhesh më e re dhe përzë zhubra e rudha
Ne rrimë ne prehrin tënd e dorën na shkon në flokë
Thinjat na fshin kur gjunjët na dhembin nga udha,
Lodhjen na heq kur zgjuar na tretesh mbi kokë…
Qëndroj para teje,
Ja tek më ke,
Në krahët e tua,
Mua,
Birin tënd, shembëllimin e qenies sate,
Atë që tha sa hapi sytë
Në djep:
“Të dua!”
Dhe fjalën e peshës së rëndë e ruajtën malet e rënda…
Gjithë dashuritë për nënat që janë e do vijnë
Në prehrin tënd të madh i kam vënë ,
Gjithë dashuritë për gratë, për shokët e miqtë
T’i kam sjellë t’i ngrohësh, o nënë!
Jeton dashuria per ty, se birin tënd s’e thau civilizimi.
S’e thau shekulli i atomit dhe i zbritjes në hënë;
Në buzët e plasura s’iu vyshk belbëzimi,
Belbëzimi i foshnjës që përgjerohët për nënë.
Biri yt di të ulet në sofrën që shtrojnë fshatarët në oborr,
Siç ulet në banketet që shtrojnë kryeministrat;
Biri yt di të hyjë në laboratorin termobërthamor,
Siç hyn në arën ku zgjatin mustaqet misrat…
Çdo gjë që më dhe trashëgim e kam mbajtur
Kudo që kam shkuar,
Kudo që kam vajtur.
