Së fundi u prezantua në COD pranë kryeministrisë së Shqipërisë, libri i Ester Gjikës “Film pas filmi”. E bija e një prej emrave më të rëndësishëm të kinematografisë shqiptare, në një intervistë për Report tv rrëfen kujtimet dhe brengat e regjisorit të njohur në këtë 15-vjetor të ndarjes së tij nga jeta.
“Ester, – më thotë, mos ki merak se mua do më kesh gjithmonë pranë”.
Është qershor i vitit 2000, kur Viktor Gjika ia thotë këto fjalë së bijës, Esterit.
“Këto fjalë im atë m’i thotë kur unë po shpërngulem në Itali. Një nga momentet më të rëndësishme mes meje dhe tij”, tregon Ester Gjika, e bija e regjisorit të njohur Viktor Gjikës.
Të tjera momente të familjes Gjika, vajza e vetme e një prej regjisorëve më të rëndësishëm të kinematografisë shqiptare, i sjell në librin “Film pas filmi, unë bija e …”, si përmbushje të një dëshire të të atit.
“Është një rrëfim që ka pretendimin të vazhdojë hedhjen në letër të kujtimeve të tim eti”, shton më tej.
“Im atë në momentet e fundit të jetës arriti t’i rrëfejë publikut se çfarë ndodhi pas kamerës. Unë kam qenë e pranishme në shumë prej atyre shesheve të xhirimit dhe duke parë nga afër vështirësitë kur xhiroheshin skena të veçanta”, shton më tej Ester.
Miq e dashamirës janë të pranishëm në këtë takim.
“Dera e Viktorit ka qenë gjithmonë e hapur. Ndonëse jetoja jashtë, kur kthehesha e gjeja të mbushur me artistë, njerëz të skenës që hynin. Deri në ndarjen nga jeta të prindërve të mi, Florës dhe Viktorit”.
Ester u rrit mes shesh xhirimeve, dhe me sytë kureshtar fiksoi në memorien e saj, ndërtimin e mizanskenave, personazhet, vështirësitë e të bërit film në atë kohë.
“Duhet t’ia tregoja publikut se me çfarë vështirësish u bënë këto kryevepra”, shprehet Gjika.
Kujton të atin të lidhur me litar në majë të digës për të xhiruar portretin e Uranit tek ‘Horizonte të hapura’ e të tjera skena.
“Kujtoj për shembull skenën e djegies së shtëpisë së nënë Pashakos tek ‘Yjet e netëve të gjata’, kur në dritaret e shtëpive vihej pambuk i lagur në alkool dhe duke u vënë flakën atyre dukej sikur shtëpia digjej. Apo tek “Debatiku” kur xhironin skenën e Colit tek karroca, që im atë ishte i lidhur me disa rroba si litarë pasi donte që ta xhironte karrocën në lëvizje”, thotë më tej.
Nuk ka qenë e lehtë të bëje art në diktat, kur censura ishte e fortë. Ester e rrëfen në librin e saj zhgënjimin e zemërimin e Viktor Gjikës, tek kërkon të takojë Ramiz Alinë, kur i heqin skenën e betejës së Isa Boletinit tek “ura me tri harqe”. Të tilla, ka dhe të tjera episode.
“Viktori ka pasur merak të madh. I quante tre plagët e Gjergj Elez Alisë janë tre censurimet më eklatante që i janë bërë filmave të tij. Është beteja e Urës me tri harqe (“Nëntori i dytë”) , finalja e “Gjeneral Gramafonit” që ishte kaq e dhimbshme dhe kaq disfatiste për klasën punëtore saqë nuk u pranua, si dhe disa censurime tek “Yjet e netëve të gjata”.
Këto ai vetë i quante plagët e Gjergj Elez Alisë po nuk kishte ç ‘bënte, ishte koha vetë që artistët duhet ti përshtateshin nomenklaturave se ndryshe nuk do arrinin ti krijonin. U përpoqëm si familje që ti gjenim dhe t’i bashkëngjisnim, por nuk i gjetëm më”.
Ester e ruan të gjallë në kujtesë finalen e censuruar të Gjeneral Gramafonit.
Ky libër mbart përjetime, aspekte personale, përfshirë edhe keqardhje.
“Im atë doli në pension në kulmin e krijimtarisë në moshën 55-vjeç, kjo ishte e pafalshme, sigurisht ishte konteksti politik, koha kur Kinostudio u shpërbë etj., por ka qenë një gjest që ai s’ia fali kurrë kujt e bëri”, thotë më tej Ester.
Pas “Film pas filmi”, Ester mendon që ta vijojë rrëfimin e saj.
Videon e plotë mund ta shikoni duke klikuar KËTU: / Report tv
ObserverKult
Lexo edhe:
ANDI BEJTJA: ATDHEDASHURI…
Atdhedashuri, poezi nga Andi Bejtja
Në këtë vend ku dembelizmi është virtyt
Ku ka fusha të gjera me vese
Dhe gënjeshtër me këmbë të gjatë
Unë e kam lidhur historinë pas një gomari veshkurtër
që mund të jem unë ose vetë heroi ynë Skënderbe
Të cilin Vatikani e kurdisi siç kurdiset një orë me zile,
po akrepat i la të mbesin në shekullin e katërmbëdhjetëPo unë s’mërzitem
As ofendohem,
Europës nuk i mbaj mëri.
Vazhdoj të eci nëpër tym si një Kostandin
Që ngrihet nga varri dhe kujtohet se motër s’ka pasur kurrë;
Duke mallkuar malet e larta krenarë
Që ia marrin frymën detit, i bëhen ombrellë…
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
