Nga Graham Greene
U bëra i vetëdijshëm se dashuria jonë ishte e dënuar. Ishte kthyer në një lidhje dashurie me fillim dhe një fund. Mund të emëroja pikërisht momentin kur kishte filluar dhe e dija se një ditë, duhej të isha në gjendje të emëroja edhe orën e fundit.
Kur ajo u largua nga shtëpia, unë nuk mund të përqendrohesha për të punuar. Unë do të rindërtoja atë që i kishim thënë njëri-tjetrit; Unë do ta fusja veten në zemërim ose pendim dhe gjatë gjithë kohës e dija se po e detyroja ritmin.
Unë po largohesha, duke e larguar edhe të vetmen gjë që doja nga jeta ime.
Për sa kohë që munda të besoja se dashuria zgjati, isha i lumtur. Mendoj se ishte mirë të jetoja me të dhe kështu dashuria zgjati. Por nëse dashuria duhej të vdiste, doja që ajo të vdiste shpejt.
Ishte sikur dashuria jonë të ishte një krijesë e vogël e kapur në një kurth dhe e përgjakur deri në vdekje. Më duhej të mbyllja sytë dhe t’i shtrëngoja qafën.
ObserverKult
——————————
Lexo edhe:
KJO LETËR DËSHMON VETMINË E MADHE QË NDJEJ…
Letra e dashurisë që Henri VIII ia shkroi Ana Bolenës.
E shtrenjta ime! Kjo letër vjen për të dëshmuar vetminë e madhe që ndjej këtu që nga largimi juaj, sepse ju siguroj, koha më duket më e gjatë se një muaj.
Mendoj se e gjithë kjo është pasojë e mirësisë suaj dhe zjarrit të dashurisë sime, sepse, përndryshe, nuk do ta kisha menduar se do të ligështohesha kaq shpejt.
Por tani që po vij tek ti mendoj se gjysma e dhembjes më është larguar.
Dëshiroj (sidomos kur vjen mbrëmja) të jem në krahët e së dashurës sime, gjinjtë e bukur të së cilës shpresoj ti puth shpejt. Shkruar me dorën e atij që ishte dhe do të jetë juaji!
H.R
