Po s’më bëre mik gjumi nuk më flihet, ëndrra s’më fanepset, djersët nuk më dalin, qurrat nuk më bien, kolla s’më ngacmon, teshtima nuk më vjen, mishi s’më rrënqethet, ajri nuk më thithet, uji nuk më pihet, buka nuk më hahet, piruni nuk më ngulet, çiçi nuk më bëhet, qumshti nuk më derdhet, jeta nuk më duhet.
Po s’më bëre mik;
Më sill një pikë loti, që bashkë me pikën e lotit tim të bëhemi “dy pika lot që s’ndahen dot”.
Në mos, më braktis në një pyll ku korbat do më çukisin kërrmën, bishat do më lënë skeletin.
Ose hidhmë në një pus të mbytem duke bërtitur dhe askush të mos më dëgjojë.
Ndiz një zjarr e më digj. Kur flakët të prekin qiellin, të habitet Zoti që më dogje pse s’më bëre mik.
Më gjej një shpellë ku të gdhihem e ngrysem duke u lodhur të gjej arsyen pse s’më bën mik. Në shpellë, kur do të rrëfej misteret e errësirës, do mrekullohesh aq tepër sa nuk do duash të dalësh më nga shpella por do rrish me mua. Pra do më bësh mik. Por do jetë vonë, se ndërkohë do jem bërë mik me shpellën, miqësia jote nuk do më duhet.
Nëse nuk gjen dot një hon ku të më gremisësh, më hap një varr ku të më groposësh.
Mund të më sjellësh një ambulancë që të më çojë në një spital ku të më kurojnë me placebo nga një sëmundje inekzistente.
Ose më vendos para një televizori ku po çfaqet një soc-film, që do më mërzisi sa do më vdesi.
Për të më varrosur për së gjalli, më detyro të dëgjoj një bisedë televizive ku një idiot thotë “jam artist”.
Ose më thuaj se Roma është më e bukur se Tirana, të ta pres kokën me sëpatë, dhe kusurin e jetës ta shtyj në burg.
Apo thuam se bota ka bukuri më mahnitëse se muzgu në Kepin e Rodonit, të vi të ta çaj gurrmazin me biçak.
Provo të më bindësh se Kalifornia është më e bukur se Myzeqeja, të t’i nxjerr sytë me një gozhdë të ndryshkur.
Flakmë në një furrë ku të digjem, ose në një gropë gëlqereje ku të tretem.
Hidhmë në një mulli të më bluash.
Nuk do ta refuzoj një mur ku të ma përplasësh kokën.
Një semafor ku të hyj me të kuqe dhe një kamion përballë të më coptojë, nuk do di si ta shpërblej.
Me kënaqësi do pranoj të më hedhësh nga një grataçiel.
Po më godite në kokë me varre që të vdes në çast do të falenderoj me gjithë shpirt.
Një kazan me ujë të valuar ku të më zjesh me gjith lecka do ishte po aq mrekulli sa edhe një tigan gjigand mbi zjarr ku të më fërgosh pa vaj.
Një grirëse ku të coptohem, do ta paguaj me flori.
Dy shina treni ku të ndahem më tresh si Anna Karenina do ishte ndihmë që s’llogaritet.
Flakja në cilindo qiell sado të largët do më kënaqte sa do më çmendëte.
Më hidh në një luna që të më trishtojë a një liqer të tharë që ta mbush me lot.
Më trego një xhami pa hoxhë dhe pa minare ku të falem pa e ditur pse.
Më thuaj ku ndodhet një kishë pa prift dhe pa altar të vete të rrëfehem për mëkate që s’i kam bërë.
Më bëj Mik.
Do sëmurem ose do çmendem po s’më bëre Mik./ ObserverKult
