JOSÉ ÁNGEL BUESA
Do të vazhdoj të ëndërroj derisa jeta kalon,
e ti do të tretesh lehtë nga ëndrra ime.
Një vit e një tjetër do të bien si gjethe të thara
nga degët e pemës mijëvjeçare të kohës,
e buzëqeshja jote, e mbushur me kthjelltësi aurore,
do të largohet drejt hijes së kujtimit që po rritet.
Unë do të vazhdoj të ëndërroj derisa jeta kalon,
dhe ndoshta, pak e nga pak, do të resht së shkruari vargje,
nën barrën e kotë të rutinës monotone,
të deziluzioneve e mërzive.
Ti, që kurë nuk ëndërrove përtej të mundshmes,
do të reshtësh, pak e nga pak, të shihesh në pasqyrë.
Ndoshta, rastësisht, do të shihemi një ditë,
duke kaluar një rrugë e do të përshëndetemi.
Do të mendoj ndoshta: “Sa e bukur është ende.”
Ti do të mendosh ndoshta: “Po plaket”.
Do të jem vetëm apo me tjetrën. Do të jesh vetëm apo me tjetrin.
Apo me birin tënd, që do të duhej të ishte i yni.
Do ta plak jetën, vit pas viti,
njëlloj sikur një lumë i errët që vrapon drejt qetësisë.
Një mik, ndonjë ditë, do të më thotë që të ka parë,
apo një këngë e asaj kohe do të ma sjellë kujtimin tënd.
Dhe në ato net të trishta të qetësisë dhe yjeve,
Do të mendoj në ty një çast, por çdo herë e më pak.
Dhe jeta do të kalojë. Dhe të ëndërroj do të vazhdoj,
por s’do të ketë më një emër gruaje në ëndrrën time.
Tashmë do të të kem harruar përfundimisht,
e mbi prehrin tim do të lazdrohen nipërit.
Dhe ndoshta, atëbotë, duke kaluar ndonjë rruginë,
do të shihemi ballë për ballë, pa u njohur më.
E një pasdite me diell do të më mbulojnë me dhe,
duart, përgjithmonë, të kryqëzuara mbi gjoks.
Ti, me sytë e trishtë dhe flokët e bardha,
do të vrasësh kohën duke thurur e duke u kotur.
Dhe çdo pranverë do të rilindin trëndafilat,
edhe pse tashmë do të jesh plakur dhe unë do të kem vdekur.
Në shqip: Fatbardha Statovci
