kjo asht e mbrama kangë e emja
për ty
për pafundin tonë të andërrt’
t’kryem pa u bâ zhgjandërr
nashta
moj dritë e futueme
siç ishe për mue
ke me ken e para kang’
qi tjetri
ka me ia ngjit emnin t’and
e njaj burrë botet
i marrosun me duert e shpirtit
qjell’s ka me ia tubue ret’ e shiut
grunin e dashnisë me e rritt
gryk’s t’ bun’s me i xan pritë
shtratin e uj’t me rrutullue
rruzullimit nji det t’ri
me dallgë dashnijet me ia marue
bé e rrfe me bâ ka
tokë e qjell gjallë i mbâ
fryma e jote
hanë e djell
gjerdan gushet ka me t’i vjerr’
ka me i fry zjermit t’zi t’ferrit
t’bardhin njat t’lumin mkat me djeg
se ty
ka me t’njoft për perëndi
por ma s’mbrami
njashtu si unë qi nuk deshta me besue
edhe ai kurr’ s’ka me mujt besë me xan
qysh gjethi kputet pemës
nji natë vjeshtet njashtu tue ra shi i situn
pa çel dita kie me lan
tjetër udhë s’ka m’i mbet
call m’u burrnue tue plas’ gjam’sh
pa za
se emni yt me kjen ka
e mbrama kangë e frym’s t’sosun
se grueja s’asht veçse
e përjetshmja
andërr e bukur
e ai tjetri jam unë
e unë asht njaj tjetri burrë
qi gjithmonë e sheh zgjandërr
të njajtën andërr
të përjetshmen.
ObserverKult
Lexo edhe:
