rranjët fell’ ngulun n’tokën e kujtimeve t’irnosuna
e dhimbtash zjarrmi prej parrajse
lulekaçe
pa m’dvet
petalet xan ke me i çelun n’palcën t’em
pse ma don e ma mallkon mëkatin
prej burri
njat’ mëkat qi bukurinë e fajshme ia ke dhanë
dhe marr ka trajtën e shpirtit t’and
veshun me vello t’bardhë
për t’zezën dashni
qysh dilet orbitet
kur prej perëndivet t’pamëshirshme
ba emën ky kob i lumnuem
qjella uilla sa t’ket’ e uj’ n’det
ti me ken
graviteti em
