dy herë erdhe te liqeni moirë
gojëkëqinjtë thoshin ta kishte krijuar legjenda
me lotët e zinj të mëkatit prej drite
pas dashurisë mollëzverdhur të Adamit e Evës
të parën herë erdhe e veshur me zjarr
dhe uji u avullua
dhe qielli ia mori me stuhi e sterrë
dhe gjithçka u ndez e u shua
pastaj
për shtatë ditë e shtatë net
reshi një shi i kaltër malli
e asgjëkundi asnjë pikë uji
dymbëdhjetë plaka në breg
thurnin litarë leshrat e rralluara
me gishta trinonin brazdat e bukura të ballit
luteshin e mallkonin
ritualin e shiut bënin
herën e dytë
kur dielli u ngjit në zenit
ti erdhe e bortë
aty ku më le
më gjete atje
pritja moti
më kishte shndërruar në krongjill akulli
tani liqeni s’qe veçse një gropë varri
që në heshtje pëlcitëse priste
shkrirjen tonë
padashur e dashur
liqene u bëmë dhe ne
në vjeshtën e vonë
