e hodha spirancën
e ankorova bosh peshkatoren
e me detin e përmbysur u ktheva në shtëpi
sikur t’mos mjaftonte kjo
e diela kishte ngrirë krye
s’donte të jepte shpirt
edhe për dy orë e njëzet e dy minuta
peshkagur qenke sonte
do një gotë farmak
me buzagaz gruaja më pëshpëriti
s’dua gjë
sall të shtrihem në shtrat
e ngohtë fryma e saj
ende më guduliste në vesh
të marrtë e mira
po pse shtrati nuk është i rregulluar
pashë dy pika vere të bardhë
të pikonin nga rrushi i zi i syve të saj
në çast
nisi të më zinte dehja
sa herë më dilte kohë nga punët e ditës
përvidhesha nga carrokët
në dhomën e gjumit futesha
dhe i shikoja e i shikoja
e përhumbur e rrëmbushur
si i ke lënë në mëngjes
palët e jorganit
kaq mjaftoi
kaq dhe e diela u bë e bukur
