mos i beso poetit
ai s’është veçse një vrasës skofiar
në vend të kosës a kapsollaqes përdor fjalën
fjalën e bukur që do të thotë gënjeshtrën e bukur
mendimin e turjeltë që shpon tejpërtej galaktikat që kurrë s’i pamë
emocionin njëzetekatërkaratësh kur i turbullohet lumi i shkretirës
dehjen nga aroma e nënsqetullave
bëhet sfurk prej ere
sall flokët e kallinjta në mbrëmjet vjeshtare
pamëshirshëm për t’i shpupurishë
rigë shiu që bie me ritmin e pianos së çakorduar
e butësisht të prehet në qerpikë
diell që ditën të bënë kakao e natën të kafshon çokollatë
mos i beso derrit me doreza të bardha
kur ta krahason të kaltrën e syve
me detin me qiellin me gjuhën e përdredhur të flakës
ai mëkatar i shenjtë më mirë se çdokush e di
se të gjitha të kaltrat e kësaj bote
po i vodhi i pëzieu e i stërpërzieu bashkë
nuk iu ngjajnë syve të tu
mace e egër
ç’vrasje tjetër të bukur pret
nga një i çmendur me flatra
edhe kur të quan perëndeshë
e ka me hile
nga frika prej vetes han thonjtë
të këqyrë ikshëm në sy
nuk të thërret me emrin që ta kanë falur
të zezat hyjni
në pamundësi për ta thënë me fjalë bukurinë
ashtu siç të shehë me dy zgavrat e ballit
me trajtë trëndafili a drite
ferraçke a pshurriqke
poeti përdhunisht përdor pasqyrën
dhe ia shan eshtrat në varr da vinçit
poeti vdes i dashuruar
vdes për ta bërë me frymë profilin tënd
dhe hesht
vetëm kur përdor heshtjen besoji
poeti
me heshtje të vret’
dhe veten e djeg
