Një jetë në skenë, dhe Zef Deda, artisti i merituar, aktori i qindra roleve, emocionohet sa herë flitet për publikun.
Zef Deda rrëfeu në intervistën për ‘report tv’, me detaje, gjithçka që lidhet me rrugëtimin e tij artistik. Hapat e para kur e shoqëronte babai, duartrokitjet e para e deri te të parat bashkëpunime me kolegët e papërsëritshëm të estradës.
Mirëpo Zefi qau, lotët nisin t’i rridhnin kur u pyet se sa i vlerësuar ndihej nga ky vend?
– Ju keni një jetë që i keni dedikuar shpirtin artit, kur ktheni kokën pas, a ndjeheni i vlerësuar nga ky vend, apo ishte një fatkeqësi që lindët në Shqipëri?
Zef Deda: Fati më i mirë që kam qëlluar në Shqipëri, për arsye se është një popull që…(qan). Unë jam aktor komedian, por kam mbresat e mia për popullin tem, është popull i dashtun, është kaq artdashës, kaq i kulturum sa të kupton dhe nuk të largon kurrë veç të afron
Përgjatë intervistës, Deda ka rrëfyer bashkëpunimet, eksperiencat në skenat ndërkombëtare e deri te imitimi i legjendës Çarli Çaplin.
Kush do ta mendonte se në vitin 1995, në kohën kur uria ishte kryefjala e diskutimeve në Shqipëri, Zefin, do ta duartrokiste elita franceze, pas një parakalimi në tapetin e kuq dhe vlerësimi për çmimin e madh, të cilin ai e fitoi duke imituar legjendën Charlie Chaplin, në formën më origjinale të mundshme.
“-Ajo ditë nuk harrohet kurrë… Sa ma kanë ngjit, Çaplini Shqiptar”, tha Deda.
Një teke raki, një retro 35 vite më parë dhe një kujtim për ‘Kunatin e Shokut Xhemal”.
-Ai më çoi shumë nalt… Nuk harrohet këtu e 35 vite… Në fillim nuk po zbërtheja dot personazhin, pas 15 ditëve dorëzova skenarin dhe u mërzita shumë. Ishte fat që e arrita”-përfundoi Deda.
Qeshëm shumë, provuam një skeç së bashku, rrokulluam edhe nga një gotë tjetër dhe u përshëndetëm. Gjithë rrugën në kthim, në mendje më vërtitej aforizma e kritikut letrar, Henry James: “Detyra e artistit është ta bëjë njerëzimin të ndërgjegjshëm për vetveten”.
Lexo edhe:
