Nga Esmeralda Shpata
Një e kërcitur e gishtave dhe të bie petku në fund të këmbëve, ti mbetesh gollomosh para botës dhe i mbush mendjen vetes se s’të panë.
Nga ca fjalë të thëna, në momente kur njeriu nuk i zotëron instrumentet e rangut dhe të etikës, ty të dridhet buza e poshtme dhe e sipërmja kërkon ta qetësojë duke ia ndier përpëlitjen me prekje.
Je armik i vetes tënde, ia ke fshehur të vërtetat, të është mbushur mendja se i vë vulën gjithçkaje sa hap gojën.
Po kur ti nuk duhesh, kuptoje. Zhduku!
Tani e qepe.
Një gjest të tregoi ç’vend të vogël ke në sallën e madhe, madje skutë pa dritë, që shërben për të fshehur ndonjë rraqe.
E kalon situatën duke fshehur sytë tradhtarë dhe strukesh mes punëve të tua.
Kalojnë ca çaste ku mekanikisht punon, flet, përgjigjesh dhe qesh kot, këto janë të vështira, zotërohen nga spazmat e fyerjes që të është bërë.
Kalojnë orë, pulsi bie, në mes të rrëmujës së madhe të shpirtmendjes tënde. Të paktën kënaqesh që lotët i gëlltite në stomak, bashkë me dobësinë.
Ditë më vonë të është bërë kos, gjithë të prera, por ia ke gjetur vendin dhe ka filluar të mbahet për shkopi sedra.
Nuk e dija që këndonte karkaleci, kisha ditë, ia dëgjoja këngën në një deng të madh rrobash.
Sot e gjeta të ngordhur te shkallët.
Madje, kur ua tregova që ky paska kënduar, u panë sy më sy me njëri -tjetrin. Më thanë: “S’është mirë!”
Mbeta pa fjalë.
Nuk e vërtetoj dot sa e vërtetë është, ama ta zhdukë nga mendja se s’më duhet nuk mundem.
ObserverKult
*Titulli i origjinalit: “Pa ndjesë’
Lexo edhe:
Nga Esmeralda Shpata
Udha drejt shtëpisë është e shtruar me guriçka të vogla të mprehta. I shkel këmbëzbathur për ta ndier mundimin. Ngarkuar me supet e rëna dhe pamjen e ndrojtur e të sikletosur hap derën. Gjithë ato ditë që kam heshtur. Më është mbushur goja me pezhizhka. Nuk i besoj askujt.
Mangësia ime më ka lënë vetëm.
Kur hyj brenda nxjerr psherëtimat e mykura dhe filloj të gërmëzoj. Muskujt e fytyrës fillojnë të thyhen para pasqyrës.
Pamja e saj më ka mpirë. Nuk e dija se dinte të tilla marifete. E kam të vështirë ta përfytyroj të rregullt dhe të qetë. Ka përveshur këmishën deri te bërrylat dhe më pret rrugën. Gjuha e saj trupore nuk ka logjikë. Sikur të bëhesha asgjë ose furi rrebeshi në ato momente do të shpëtoja nga çdo e keqe në botë. Ajo më shkakton tmerr. Më çon në një bodrum pa ajër dhe ndez ca drita të forta. Çapitem nëpër pllakat e mendjes me shpresën se do të humbasë të gjithë njohjen dhe ndjeshmërinë.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
