S’kishte ndodhur ende asgjë në mes, kur me foli për dashurinë e tij – gjak që s’i rridhte më damarit… rrugën e diellshme bojë argjendi…Kontracepcionin….antenën satelitore…rëndësinë e librit, gazetave…Krijuesit – më tha, si duhet gjë televizori.
Shikimin ma vodhi, faculetës mbështolli, xhepit të majtë e futi në çantë, dashurinë me vete ma mori.
I thashë: s’ke përse të më ngasësh, s’kam dëshirë të të shoh kurrë më!
Më pyeti: Në sa të të thërras nesër?
I thash: do t’i lësh ëndrrat?
Më tha: As që kam ndërmend të pushoj së ëndërruari për ty. Dashurisht duke m’vdekur kraharorit. Nga qielli yjet do ti zbres të ta stolis ballin. Ai, e vërteta as si fshihte ëndrrat as thoshte gjërat ashtu si nuk i ndjente. Më bënte t’çmendem. Siguria është vdekje për artin, i thash. Dashuria është qartësi, më tha – nëna të sjell kafenë buzë shtrati mëngjesit. Babai në grusht hapur ta mban dashurinë. E, mbrëmjeve….ah, mbrëmjeve përqafimi guximshëm symbylltazi prapa krahëve…Pëshpëritjet e puthjet qafës, gjoksit, gojës…
E pyeta: a kaq shumë më do?
Më tha: Tërë jetën do të bëhesha bariu, robi, shërbëtori yt i dëgjueshëm.
E pyeta: a vdes ti ndonjëherë…Në ëndrrat tua?
Më tha: krijuesit as mplaken as vdesin. Përveç nga dashuria./ ObserverKult
