Nga Fatmir Lama
Fadil Hasa është një nga aktorët më të mëdhenj të humorit shqiptar.
Mezi prisnim të vinte e shtuna me ‘koncert variete’ për të parë Fadil Hasën, Gëzim Krujën, Tano Banushin, Skënder Sallakun, Met Begën etj.
Respekt pa fund për ata që na bënin të qeshim, edhe kur ishim të mërzitur.
Në fakt ne brezi i mbi 55 vjeç e lart kemi nostalgji për ato vite të zymta por të qeshura.
Të zymta si varfëri, por të qeshura nga humori i Fadilit me shokë.
Sot është mëkat që u shua Estrada e Durrësit, Tiranës, Fierit, Vlorës, sepse shtetit nuk ja ndjen më për artin dhe kulturën.
Nuk investon dhe nuk i ndihmon ata pak artistë që kanë mbetur. /vjosa.net
ObserverKult
Lexo edhe:
T. S. ELIOT: KUFIJTË E KRITIKËS
Teza e këtij punimi është se ka kufij, të cilët kur tejkalohen në një drejtim kritika letrare nuk është më letrare, e kur tejkalohen në drejtimin tjetër ajo nuk është më kritikë.
Nga T. S. Eliot
Më 1923 shkrova një artikull me titull “Funksioni i kritikës”. Do të kem pasur mendim të mirë për këtë ese dhjetë vjet më vonë, meqë e futa në librin “Ese të zgjedhur” ku ende duhet të gjendet. Duke e rilexuar së voni këtë ese, u habita bukur shumë, duke e pyetur veten përse u bë gjithë ajo rrëmujë-dhe më erdhi mirë që nuk gjeta asgjë që do t’u binte ndesh mendimeve të mia të tashme. Sepse , duke lënë anash një grindje me z.Midëlton Marri (Mr. Midle-ton Murry) rreth ,,zërit të brendshëm”- një zënie në të cilën e dalloj një apori të vjetër të autoritetit kundër gjykimit individual-m’u duk e pamundur të më kujtohej prapaskena e shpërthimit tim.
Kisha bërë disa pohime me një siguri dhe ngrohtësi të konsiderueshme dhe do të dukej se do të kem pasur ndërmend një a më shumë kritikë të sprovuar më të pjekur se unë, shkrimet e të cilëve nuk i kënaqnin kërkesat e mia lidhur më atë se çdo të duhej të ishte kritika letrare. Por nuk më kujtohet asnjë libër i vetëm apo ese, apo emri i një kritiku të vetëm si përfaqësues i llojit të kritikës impresioniste që më ngacmoi keq tridhjetë e tri vjet më parë.
