Vjen një ditë kur njeriut i duket se i ka larë hesapet me botën, i është mbyllur cikli dhe nuk ka më kuptim të ripërtypë të kalurën. Për më tepër kur në jetën e tij nuk ka diçka që do t’u vlente të tjerëve. Atëherë ç’kërkon, do të pyesni ju.
Asgjë. Thjesht një konfesion.
Para dy muajsh, miku im Dorian Kamberi, inxhinier mekanik, baba i dy fëmijëve, një mëngjes ia hipi transoqeanikut «Partizani» dhe kapërceu detin familjarisht. Sikur të mos pendohesha çastin e fundit, mbase edhe unë sot do të gjendesha diku në ndonjë kamp refugjatësh në atë vend të ëndërruar, të quajtur Itali, ose gjetkë, nëpër Evropë, andej-këndej, së bashku me turmat e bashkëatdhetarëve të mi. Por çastin e fundit, tek rrinin rrasur pas njëri-tjetrit, i thash Dorianit se do të zbrisja.
Dori mbase as që e ka marr vesh ç’i thashë. Pas një odiseje peripecish nga qyteza jonë deri këtu, me ngordhjen përbrenda, fjalët e mia tingëllonin absurd, po të qe dikush tjetër në vend të mikut tim, tingëllonin absurde, po të qe dikush tjetër në vend të mikut tim, do të më kishte flakur në det.
Mirëpo Dori heshti. Më vështroi me sytë e zbrazur, e ndërkaq unë ndjeva në zverg ngrohtësinë e lagësht të urinës së djalit të tij të vogël, të cilin vazhdoja ta mbaja kalaqafë.
Pavendosmëria ime dukej sheshit. Jam i sigurt se në ato çaste zëri im, fytyra, shprehnin të kundërtën e asaj që thosha.
Një përpjekje sado e vogël e Dorit për të ma kthyer mendjen do të kishte mjaftuar që unë të tërhiqesha nga nji vendim i marrë pa e ditur as vetë përse. Në këtë mes malli për gurët e sokakut, siç thuhet, s’hynte fare.
Nuk ndieja asgjë dhe shpirtin e kisha më të zbrazur se sytë e Dorit. Ky s’lëvizi të më mbante.
Dhe unë zbrita. Me zvergun të lagur nga urina e djalit të tij të vogël. Pastaj qëndrova i strukur në një cep të skelës duke vështruar grupet e fundit të ikanakëve, që nxitonin t’ia hipnin transoqeanikut. Kur vapori lëvizi e u largua sa nuk shquheshin më fytyra të njerëzve, një lëmsh m’u mblodh në fyt. Me kokën midis duarve, dënesa.
Gjatë, rëndshëm. Ato çaste nuk i rashë në të se kisha vite pa dënesur. Shpirti më qe tharë, prej kohësh kujtoja se s’do të kishte gjë në botë për të cilën të mund të derdhja një pikë loti.
Dikush që kaloi aty pranë më vuri dorën në sup, tha se puna ime rregullohej, pasdite nisej një tjetër vapor…
Ndaj të ngrysur, u ktheva në qytezë. Ashtu si largimi, edhe mbërritja ime nuk ra në sy. Syrgjyni i Dorian Kamberit familjarisht u mor vesh të nesërmen. Komentet për këtë nuk zgjatën shumë.
Dikush e shau, dikush e mburri, dikush ia pati zili. Thashethemet e rastit i ndoqa me ndjesinë e atij hajdutit që ka marrë pjesë në një vjedhje e rri e dëgjon gomarllëqet e të tjerëve. Për herë të parë në jetën time prej beqari dyzetvjeçar ruajta brenda vetes një të fshehtë.
Mbase të fshehtën e vetme që qytetza nuk ma mori vesh. Dhe s’do ta merrte vesh kurrë nëse s’do të më mbushej mendja të bëja për këtë konfesion. Që unë mund të nisesha e t’ia hipja vaporit për t’u zhdukur nga sytë këmbët, në përgjithësi në qytezë kurrkush s’do të habitej.
Ama që unë të marrë rrugët, të hipi në vapor, pastaj befas të zbres, jo, këtë kurrkush nuk do ta besonte. Edhe Dori, nëse e ka kuptuar ç’i thashë, nuk e ka besuar se vërtetë do të zbrisja.
Por ndoshta ka menduar se me plogështinë time do të isha për të një barrë më e madhe se familja e vet, prandaj nuk bëri as përpjekjen më të vogël për të më mbajtur.
Sidoqoftë unë mbeta. Dhe të nesërmen këmbët më çuan në varreza. Do mendoni se ja, më mbajtën për të mos ikur kushedi ç’varre të të parëve, kushedi ç’nostalgjira. Kjo, fatkeqësisht, nuk është e vërtetë.
Varret e të parëve, nostalgjirat, i respektoj. I kam zili të gjithë ata, për të cilët këto nocione materializohen, kthehen në një forcë vepruese si graviteti tokësor. Por unë e kam ndier veten të shkëputur nga ky lloj graviteti, të flakur e të braktisur në një boshllëk mospërfilljeje. Nostalgjitë u kthyen për mua në një luks të ëndërrt.
Asnjë motiv i tillë s’ka lidhje me mosikjen time dhe vuajtjen të nesërmen në varreza, ku nuk kisha shkelur ndonjëherë. Për të gjithë e në të gjitha pikëpamjet kanë qenë e jam njeriu kot, i humbur.
*Fragment i shkëputur nga libri i Fatos Kongoli: “I humburi“
Përgatiti: ObserverKult
Lexo edhe:
“FATOS KONGOLI, MOS T’U VENITTË KURRË FANTAZIA DHE DËSHIRA PËR TË KRIJUAR”
Shkrimtari dhe akademiku Fatos Kongoli festoi 78-vjetorin e lindjes.
Ministrja e Kulturës e Shqipërisë, Elva Margariti, e uroi në ditën e lindjes shkrimtarin Kongoli.
“Gëzuar ditëlindjen Fatos Kongoli! Mos t’u venittë kurrë fantazia dhe dëshira për të krijuar! Jemi gjithnjë në pritje të një vepre të re”, thekson Margariti.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
