Një ditë do të më përvëlonte dëshira:
Të kisha punuar më shumë,
Mos ta ndërprisja të shkruarin…
Dhe ndjej
Si të qe një muzikë mes pemësh
Atë që mbase është Sekreti i Madh
A Misteri i Madh,
Për të cilin poetët shtiren se flasin.
Pashë që s’ka natyrë,
Natyra s’ekziston,
Gjenden male, lugina, lule,
Fusha, barëra,
Gjenden lumenj dhe gurë,
Por nuk ka një gjithçka
Të cilës ato t’i përkasin,
Se çdo gjë që është
Një bashkësi reale dhe e vërtetë
Është një fakt një sëmundje e ideve tona.
Natyra është shumë pjesë,
Po një bosht të vetëm
Kjo është mbase e mistershmja
Për të cilën flasim.
Ishte kjo gjë
Që pa e menduar
Dhe pa u përmbajtur një çast
E pranova që qe e vërteta!
Përktheu: Moikom Zeqo
