Më 4 tetor 1818, në Ribera, Sicili, Itali, lindi Françesko Krispi, kryeministri parë i Italisë, me origjinën arbëreshe.
Konsiderohet si njëri nga arkitektët e bashkimit të Italisë në vitin 1860. Në banketin që shtroi me 25 tetor 1887 në Torino, Françesco Krispi foli për të drejtat e popujve dhe theksoi nevojën për shpalljen e autonomisë së Shqipërisë, pa derdhur gjak, duke thënë se:
“Shqipëria nuk është sllave; është një komb që ka një personalitet të vetin. Që ka gjuhë e zakone të vetat, kujtesë e origjinës pellazgjike.
Shqipëria ka në vetvete të gjitha elementet për një shtet pavarur, më mirë se sa i kishte Serbia dhe Bullgaria. Dhe duke i lejuar të njëjtën vetëqeverisje, Evropa do të bënte një vepër qytetare”.
Në një telegram të vitit 1895, për çështjen shqiptare, Françesko Krispi tha për origjinën e tij. Se ai ishte “një shqiptar me gjak dhe zemër” dhe një italo-shqiptar nga Sicilia.
Në 1861 kandidoi për ekstremin e majtë në Palermo, por humbet. Megjithatë ai arrin të fitojë një vend në kuvend si përfaqësues i komunës Castelvetrano.
Në këto votime u mbështet nga një mik i ngushtë sicilian, republikani Vincenzo Favara.
Krispi fitoi emërimin si anëtari më agresiv dhe më i apasionuar i partisë republikane. Por, në 1864 ai deklaroi se ishte monarkist me citatin e njohur “Monarkia na bashkoi, Republika na ndau”. Të cilin e gjejmë edhe në korrespondencën që kishte me Mazzinin.
Në 1866 refuzon të bëhet pjesë e qeverisë Ricasoli. Pas shpalljes së luftës franko-prusiane më 1870, u vu kundër aleancës së mundshme në mes të Italisë dhe Francës.
Pas ardhjes të së majtës në pushtet në nëntor 1876, emërohet President i Dhomës. Në 1887, rikthehet si ministër i brendshëm në qeverinë e Agostino Depretisit dhe mbrenda vitit e zëvendëson si kryeministër, pas vdekjes se Depretisit.
Në 1889, miraton kodin penal të ri të Giussepe Zanardellit që solli shumë ndryshime të rëndësishme, si lirinë e shoqatave dhe të grevës për herë të parë në Evropë si dhe heqjen e dënimit me vdekje.
Sa i përket lëmitë ekonomik adoptoi një politikë proteksioniste duke vendosur taksa mbi prodhimet komerciale në doganë. Përparime u bënë edhe në industri, sidomos në atë të rëndën si metalurgjia e cila nuk ekzistonte aspak në Itali.
Në 1891 Krispi largohet nga qeveria e Rudinit por pas rënies të qeverisë Giolitti nga skandali i Bankës Romana, emërohet sërish kryeministër.
Këtë herë qeveria e tij sa vjen e bëhet më shumë konservator edhe autoritare, duke shtypur me dhunë revoltat e punëtorëve si dhe shkrirjen e Partisë Socialiste në 1894.
Në këtë kohë pati si sekretar personal shkrimtarin dhe diplomatin milanez, Carlo Dosi.
U largua nga skena politike pas dështimit në Adua, në vitin 1896. Dalja e fundit publike është në Romë, katër vjet më vonë, gjatë funeralit të mbretit Umberto I. Vdes në Napoli, më 12 gusht 1901, gati tetëdhjetëvjeçar./konica.al
LEXO EDHE: Nëna ime ishte engjëll mbrojtës…fjalimi prekës i Angelina Joliet
