Fytyra të Tiranës,
fytyra, fytyra, fytyra.
Për herë të parë të dendura në rrugë,
të kujtojnë kartëmonedhat që të bëjnë të pasur.
Çdo fytyrë që s’e di,
të sjellë ndërmend një dhjetëlekësh të vjetër,
që s’e përdorë kush.
Në kujtesë një resto e vogël fytyre njeriu,
Si mbi tavolinë e mbetur pa zot.
Janë ndërruar shumë fytyra njerëzish në këtë qytet,
po vijnë të tjera fytyra njerëzish në këtë qytet,
fytyra, fytyra, fytyra,
fytyra të vjedhura, të rrëmbyera me zor.
Dhe një qytet i ri me emrin Tiranë,
i mbushur jo me rrugë e dritare
por me xhepa gjithëfarësoj.
Fytyra, fytyra, fytyra,
të rëna pa tingëllimë.
