Në ora katër pasdite, pasi kthehet nga puna, ai lëshon muzikë klasike, kryesisht Beethovenin, dhe pret derën të japë sinjalin, tri të trokitura të thjeshta, që tingëllojnë sikur tri puthje të vakëta, të druajtura, në rrëshqitje. Mespërmes tingujve që çlirohen nga magnetofoni nëpër dhomë pandërprerë, avitet ngadalë te dera, e fërkon me shuplakat e të dy duarve, shikon në vrimën e ngushtë, me xham shfytyrues, e sheh Sofinë tek pret, me sy të shqetësuar, të bukur, dhe e vonon edhe pak hapjen. Kur ajo ngul sytë e kaltër fort në pjesën e jashtme të vrimës, ai e çel derën, përpiqet të tregohet i përmbajtur, por nuk mundet. I hidhet duke e puthur; ajo ia kthen, e puth edhe më fort, ia fut gjuhën, e nxjerr, ia kafshon buzën e poshtme, klith… Nuk shkon gjatë dhe klithjet shndërrohen në ofshama; muzika vazhdon të bjerë si nga bota tjetër, pa e prishur qejfin. Të zhveshur koten pakës mbi krevatin e hallakatur; një ndriçim i zbehtë hyn nga dritarja e mbuluar me perde të kuqe. Pas dhjetë minutave, ngrihen bashkë, duke u përpjekur të vishen, sikur u vjen marre, nisen për në kuzhinë ku mendojnë të hanë diçka. Kanë uri.
Sa i lumtur është!
Shumë i lumtur!
(Janë në kuzhinë dhe atij i qesh krejt qenia; sytë, flokët, balli, buzët. Ulur në karrigen me mbështetëse të fortë, e hap frigoriferin që qëndron aty pranë, në të djathtë të tij, merr një copë sallam dhe përpiqet ta kapë thikën që shtrihet përgjumshëm në cepin tjetër të tavolinës katrore. Nuk arrin. Sofia, e rënë në gjunjë, me kokën mbështetur te kofsha e këmbës së majtë të tij, kur ndien lëvizjen e tij të pasuksesshme drejt thikës, ngrihet shpejt, pothuajse kërcen mbi tavolinë, e kap atë dhe i afrohet. Hip, duke çarë këmbët, përmbi të dhe i paloset, thikën ia vendos në gurmaz dhe mahitet, qesh, tehu ndrydh pak më tepër se që duhet, ai kollitet, asaj i shqetësohen sytë kalimthi, kap sallamin dhe e pret një thelë të trashë mishi, e fut në gojë, e puth; shija e sallamit përzihet me lëngun e gojëve. Atij nuk i pëlqen kjo teknikë dhe me mjeshtëri tërheq veten prapa, aq sa lejon mbështetësja e fortë e karriges, ia puth lehtë supin e djathtë. Ajo i shtrëngohet për fytyre me gjoksin e ngrohtë, lëshon një ofshamë të thellë, që shkoqet nga goja e bie pikërisht në ndërgjegjen e tij; ai nxehet, ndien damarët që mbushen gjak të valë, qafa i trashet, sytë i kuqësohen, e kafshon në shpinë; ajo tashmë i është kthyer për mbrapa dhe i është mbështetur fort; lëkura e saj ndrin, rrëshqet në djersë…).
Nuk do të kishin mundur ta dëgjonin asnjë zhurmë, nuk kishin si, të mbytur në atë gropë të kënaqësive.
Hajni e kishte hapur fare lehtë derën e hyrjes së banesës, pasi ai, pronari, i zënë me Sofinë, kishte harruar t’ia sillte çelësin, kishte ecur lehtë nëpër korridorin e shtruar me pllaka të kaltra e të bardha të qeramikës, kishte shtyrë ngadalë derën e kuzhinës, pasi i ishte dukur se ajo dhomë premtonte më shumë gjëra dhe ishte ndeshur në ta, që qëndronin ashtu, të lidhur në përjetësi. Skulpturës së kuqe e të bardhë, vendosur mbi karrigen e thjeshtë, të bërë nga hekuri e druri, ia kishte krisur dy plumba.
(Kur arrin kulmi, ajo klith emrin e dikujt tjetër, që atij i tingëllon i njohur. Përpiqet ta shkëpusë, nuk arrin, ajo e ka ende thikën në dorë, kthehet shpejt me fytyrë nga ai, i ngjitet duke hapur këmbët, dhe prapë ia vendos rrëmbimthi te gurmazi, e kërcënon, maja e thikës depërton pakës në lëkurë, ai e ndien ngrohtësinë e gjakut dhe udhëtimin e vijës teposhtë qafës, pushimin në gjoks mes qimeve, tharjen e shpejtë. Është i frikësuar, shumë i frikësuar dhe shkundullohet i tëri, nga maja e thembrave te maja e kresë… i terrohen sytë disa çaste…
Kur vjen në vete, sheh thikën të ngulur në qafën e Sofisë, të ngulur fort, ndërkaq gjaku ka bërë që trupi i saj të duket sikur me veshje të shqepur, kuq e bardh. Sytë e bukur, të kaltër e të shqetësuar, nuk kanë më dritë. Është e ngjitur për trupin e tij, ende e ngrohtë, ai nuk mund ta shkoqë, pisket, bërtet dhe dëgjon hapa në korridor, pastaj hapjen e ngadalshme, kujisëse të derës së kuzhinës dhe në fund një njeri me maskë hyn në skenë).
Njeriu me maskë dridhet, shan pa kurrfarë lidhjeje në drejtim të asaj çfarë sheh dhe nxjerr revolen, gjuan dy herë…
Vjenë, 2012
ObserverKult
